Welkom in Chorbog

De zoveelste reis naar Tajikistan, dit maal alleen en uitsluitend werkend in het rehab centre in Chorbog heeft veel voeten in de aarde gehad, maar kan ik uiteindelijk met een frisse blik beginnen. Na een voorspoedige vlucht naar Dushanbe en een hartelijk welkom door Sharofiddin zijn we na een korte nachtrust vanochtend naar mijn flatje getaxied. Vervolgens naar Chorbog, dat iets boven Dushanbe ligt, weg van smok richting frisse berglucht. Met zes mensen in een kleine Opel geperst, maakt het dat je gelijk weer in dit land bent.
Een hartverwarmend welkom door de inmiddels vertrouwde moslima’s en een viertal heren was erg fijn om weer te ervaren. Dames die in de tussentijd een kind hebben gekregen, zie ik dan een jaar niet. Hoe dat met de oh zo nodige financiële ondersteuning is, zal ik nog eens informeren. Sociale verzekeringen en ziektegeld bestaan hier namelijk niet; net als bejaarden- c.q. verpleeghuizen, de familieband is heel sterk en ouders wonen zeer vaak bij de zoon in, mantelzorg is dus vrijwel altijd gegarandeerd.
Maysara, de directrice, was in opperste beste stemming en zette een administrateur gelijk aan het werk om mijn paspoort bij het ministerie te laten registreren en stelde voor om morgen met z’n vieren spijkers met koppen te slaan. Saboehad, de medische dosierbewaakster, Nazira, de arts en mijn vertaalster, Maysara en ik maken dan naar haar voorstel een 10 daags schedule zelfs met onderwerpen en aantallen cursisten; een goed initiatief waarbij de neuzen gelijk dezelfde kant op staan. Er komen donderdag en vrijdag zowaar 30 artsen een nieuwe training over Stroke (hersenbloeding/infarct) volgen, waarbij Nazira en de nieuwe Engelse docente de vertalingen doen en mij assisteren bij de vele praktische sessies. Er is, voor mij onverwacht, een behoefte aan een aparte training voor haar eigen staf, welke onderwerpen hoor ik morgen wel.
Tot slot van deze eerste dag op het terras bij Segafredo, zo’n beetje mijn stamkroeg/eethuis, heerlijk in de ondergaande zon gezeten en genoten van een Baltica 7, een lokaal gebrouwen zeer lekker biertje. De vele buitenlanders maakt deze omgeving in combinatie met westerse muziek en prima bediening tot iets decadents. Maar ik moet jullie zeggen, hoe schrijnend het daarnaast is als je de bedelaars en de enorme armoede ziet, het geeft toch de nodige ontspanning en een beetje luxe voor ons verwende westerlingen.

Mijn eerste echte werkdag begon met een record: 20 mensen en vier kinderen samengeperst in een Chinees busje, waarbij het ding maar net de steile helling haalde en ik gebukt half staande aan een hanglus maar net mijn kromme houding kon volhouden dankzij de opgebouwde body-shape ;)
De oefenzaal was stampvol met, snel geteld, een vijftiental kinderen met daarbij even zovele zenuwachtige moeders. Chaos, lawaai en in afwachting wat die blonde vent uit Kollandia ging zeggen over hun kind. Gelukkig kwam Nazira mij een uurtje later helpen en kon ik even haar assistent zijn, waarbij we er samen tamelijk goed uitkwamen.
Een kind met ernstig polio maar ook mentaal fors aangedaan gaf bij Nazira verwarring, dan blijkt ondanks dat ik geen kinder fysio ben, dat doorvragen (alles begint met een goed vraaggesprek en een rustige observatie) de oplossing gaf, het kind had ooit een enorme en lange koortsaanval gehad zonder adequate medische opvang, waardoor zij een hersenbeschadiging opliep, met enkele maanden later een polio-infectie, dubbele pech met forse gevolgen. Een orthopedisch instrumentmaker schrijft in dit land voor dat het meisje een corset en lange beenbeugels moet krijgen, dit wordt dus niet aangegeven door een arts, al of niet ondersteund door een fysio, zoals dat bij ons meestal gaat. Adviezen over het dragen en gebruiken van deze hulpmiddelen kon ik gelukkig duidelijk uitleggen, waarbij dan de onvermijdelijke vraag volgt of dochterlief ooit weer zou kunnen lopen…
Een meisje van 10, met een verbeten trek op haar voorhoofd, liep geconcentreerd en langzaam haar rondjes, een sterk karakter, trots en blijheid is wat je dan bijblijft. Het resultaat van al deze inspanning staat op haar gezichtje “geschreven”, namelijk het weer lopen rond haar huis en school!! Dat is misschien de keerzijde van armoede, ik zal en moet me zelfstandig kunnen verplaatsen, anders krijg ik later zèker geen werk…