7. Training of the trainers
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
02 Oktober 2014 | Nederland, Amersfoort
Training of the trainers is voor ons vaak werken met je handen op de rug, onze fieldworkers begeleiden een kind met de ouders of andere familieleden. Wij geven suggesties, beantwoorden vragen en doen veelal praktische alledaagse voorstellen. Functioneel denken en handelen is hier vaak niet bekend, een kind heeft een cerebral palsy (CP), struikelt door een lastige spierspanning en de ouders gaan voor de zoveelste maal naar de arts en krijgen, jullie raden het al: vitaminepillen, een injectie of een voorstel voor zware, stugge orthopedische schoentjes en in het ergste geval een operatie.
Het is tamelijk shocking dat een op de twee gezinnen een kind heeft met een aandoening, vaak CP. Voor ons niet voor te stellen en dan ook nog eens opgroeiend in diepe armoede. Gister nog, een kind van net drie met twee gedeformeerde voetjes (slecht gecorrigeerde klompvoetjes?), de Caritas-fieldworker begeleidt de moeder, laat het kind spelen op blote voetjes, staande aan een tafeltje verhoogd met een omgekeerde doos. Het meisje loopt aan de vingers van de moeder en valt daardoor niet. Hun, voor ons onbekende, dokter heeft orthopedische schoentjes voorgeschreven, wij hebben inmiddels door ons vorige bezoek in Tajikistan, de ervaring dat het compleet stijve, niet al te goed passende, zware schoentjes worden. Betere schoentjes zouden uit Tasjkent (Oesbekistan) kunnen komen, maar die zijn duur en niet aan te schaffen door deze mensen. Dus iedereen past zich aan (of weet niet beter…) en leeft met adviezen van de field-worker verder.
Een jongetje van 8 met CP loopt veilig, maar kan niet ver lopen, zijn linker arm wordt amper betrokken bij alledaagse praktische zaken, zoals aankleden en wassen. Wij weten zeker dat al deze activiteiten kunnen verbeteren, maar de ouders zijn de hele dag op het veld katoen aan het plukken en hebben ook ’s avonds weinig tijd/energie voor hun kind. Wat te doen met ouders, die niet kunnen “investeren” in de ontwikkeling/opvoeding van hun zoon?
Vandaag een jochie van 7 jaar, die een verkeerde operatie heeft gehad, althans de spitsvoetjes die hij had zijn nu hakvoetjes geworden, waardoor hij waarschijnlijk nog slechter is gaan lopen. Toch maakt de moeder er het beste van, investeert wel veel tijd en heeft een mooie posterior-walker en een fietsje aangeschaft waar de knul zich goed mee kan redden, iets geld betekent helaas meer mogelijkheden…
Het is tamelijk shocking dat een op de twee gezinnen een kind heeft met een aandoening, vaak CP. Voor ons niet voor te stellen en dan ook nog eens opgroeiend in diepe armoede. Gister nog, een kind van net drie met twee gedeformeerde voetjes (slecht gecorrigeerde klompvoetjes?), de Caritas-fieldworker begeleidt de moeder, laat het kind spelen op blote voetjes, staande aan een tafeltje verhoogd met een omgekeerde doos. Het meisje loopt aan de vingers van de moeder en valt daardoor niet. Hun, voor ons onbekende, dokter heeft orthopedische schoentjes voorgeschreven, wij hebben inmiddels door ons vorige bezoek in Tajikistan, de ervaring dat het compleet stijve, niet al te goed passende, zware schoentjes worden. Betere schoentjes zouden uit Tasjkent (Oesbekistan) kunnen komen, maar die zijn duur en niet aan te schaffen door deze mensen. Dus iedereen past zich aan (of weet niet beter…) en leeft met adviezen van de field-worker verder.
Een jongetje van 8 met CP loopt veilig, maar kan niet ver lopen, zijn linker arm wordt amper betrokken bij alledaagse praktische zaken, zoals aankleden en wassen. Wij weten zeker dat al deze activiteiten kunnen verbeteren, maar de ouders zijn de hele dag op het veld katoen aan het plukken en hebben ook ’s avonds weinig tijd/energie voor hun kind. Wat te doen met ouders, die niet kunnen “investeren” in de ontwikkeling/opvoeding van hun zoon?
Vandaag een jochie van 7 jaar, die een verkeerde operatie heeft gehad, althans de spitsvoetjes die hij had zijn nu hakvoetjes geworden, waardoor hij waarschijnlijk nog slechter is gaan lopen. Toch maakt de moeder er het beste van, investeert wel veel tijd en heeft een mooie posterior-walker en een fietsje aangeschaft waar de knul zich goed mee kan redden, iets geld betekent helaas meer mogelijkheden…
-
02 Oktober 2014 - 20:43
Rienk Roukema:
Beste Mient
Aan de vooravond van het vertrek van je kinderen naar Indonesië een reactie op je gevoel van machteloosheid bij zoveel ,gebrek aan financiële middelen en know how. Julie inbreng van nieuwe inzichten moet toch wel, iets losmaken bij de behandelaars. Veel sterkte en wijsheid om dat over te brengen. Hartelijke groet van Janneke en rienk -
03 Oktober 2014 - 04:48
Jansje:
Leuk om jullie verhalen te lezen, interessant allemaal!!!
Bizar die verhalen dat ouders eigenlijk geen tijd hebben voor hun kinderen..!
Succes daar!!! -
03 Oktober 2014 - 07:15
Ger:
Boeiend zulke verhalen stemmen weer tot nadenken over verdeling in de wereld. Wat een rijkdom dat we er getuige van mogen en kunnen zijn (trouwens ook een last )en ons hoofd er over mogen buigen. -
03 Oktober 2014 - 08:48
Marian:
Hoy lieverds,
Als ik dit weer lees,denk ik weer aan 30 jaar geleden, waar anderen met deze verhalen thuiskwamen. Ik vind het moedig wat jullie doen met de wetenschap dat er weinig kan(geldgebrek) veranderen.
Je zou er wanhopig van worden. Chapeau !. Wens jullie veel energie en goeds!!!
liefs Marian -
03 Oktober 2014 - 09:05
Jackie:
Lieve pap,
Jeetje, een op de twee gezinnen... Het zal een openbaring voor de fieldworkers, en de ouders, zijn hoe jullie (functioneel) behandelen.
Daar waar de lijnen hier in Nederland toch vrij kort zijn en de voorzieningen vele malen beter ben je daar echt aangewezen op je creativiteit en moet je dus met minder echt tevreden zijn.
Ik vind het knap wat jullie allemaal doen.
Dikke kus en veel succes! -
03 Oktober 2014 - 12:06
Piet Jonker:
Een hard gelag als je met een beperking mag ( moet) opgroeien in het land waar jullie waarschijnlijk met alle goede bedoelingen "tegen de stroom inroeien ". Sterkte !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
