Kennis en zorg

Los gaan met lesgeven houdt voor mij in dat ik nogal veel ideeën in m’n hoofd heb en dit enthousiast wil delen, geordend door powerpoints en gelardeerd met praktijkvoorbeelden of kleine interventies met een casus die ik voordoe. Het resultaat is vaak dat er snel een lekker sfeertje ontstaat, zo ook bij onze negen dames, met twee half meeluisterende managers op de achtergrond en één mannelijke deelnemer (de tweede zeer actieve man komt maandag weer). Het was een korte driedaagse training van de trainers, ik bedoel: - zij trainen de fieldworkers weer of doen zelf het eigenlijke werk. Het viel direct op dat het kennisniveau redelijk was en de praktijkervaring prima en intens, maar belangrijker, de groep was zeer gemotiveerd en zogen ons bijkans leeg, erg dankbaar dus. Het elkaar bewegen was bij de start misschien wat ingehouden, maar de tweede dag mocht ik zelfs mijn handen op schouders en heupen leggen, verrassend en prettig om te ervaren en dat in een moslimland….

Wat een dankbare en vriendelijke mensen zijn deze Tadjieken toch, ze zijn trots op hun land, leven soms in grote armoede, maar je hoort ze nooit klagen en helpen gehandicapte medemensen met veel zorg en echte betrokkenheid op een intensieve wijze.

Gister na de cursus een jongen van 20 jaar bezocht met een zwaar hersenletsel na een auto-ongeval. De moeder radeloos, de vader stilletjes, maar op de achtergrond (hij had aanvankelijk niet zo’n goede band met zijn zoon). Niet meer kunnen lopen, een slechte zitbalans, niet kunnen praten en weinig goede willekeurige motoriek in de armen maken van iemand van de een op de andere dag een zwaar aangedaan persoon. Continue zorg van de vermoeide ouders, die wanhopig naar een oplossing zochten, zelfs denkend aan operaties (welke?) en therapie in het buitenland. Primair gaat de familie onmiddellijk denken aan Tasjkent en Moskou, later (na teleurstellingen) aan Amerika of Europa, uiteraard is dit voor weinig Tadjieken mogelijk.

Via onder andere onze manager en eigen ervaringen nu en in het verleden, weten we dat de medische zorg c.q. kennis hier ronduit slecht is. Pillen w.o. zeer veel anti-biotica zijn er gemeengoed; goed observeren, doorvragen en klinisch redeneren zijn helaas onbekend.

Mijn moraal is: Niet in het land der blinden is één oog koning en zeker wij niet, maar wees blij met beide ogen en gebruik ze met verstand in betrokkenheid....