Vriendelijk en beleefd, flat en inkomen

Het busvervoer is hier erg efficiënt en goedkoop; je zit, staat in de spits weliswaar bovenop/tegen elkaar, maar dat heeft, als je je reukorgaan op een laag pitje zet, ook wel wat. Oudere mensen, waar de locals mij helaas ook onder rekenen, wordt aangeboden te gaan zitten, moeders met kinderen dito. Je geeft aan de man/jongetje je 1 shomoni-biljet en kunt werkelijk voor die 16 cent de hele stad doorkruizen en je verbazen over het respect, de voorkomendheid en de vriendelijkheid die allen van nature lijken te hebben. Wij Nederlanders kunnen daar van leren, niet haasten hoort daar mijn inziens ook bij. Airco in een bus is uiteraard onbekend, stopknopjes en halte-meldingen zijn er niet, dus goed opletten en herkennen waar je langs rijdt, is essentieel.
De kleinere busjes die ook een vaste route rijden, nemen iedereen mee die hen aanhoudt, je geeft je flapje middels je medepassagiers door aan de chauffeur en krijgt immer je wisselgeld correct retour via even zovele handen (alle papiertjes voelen dan ook wat vettig aan). Soms zit je in een busje met een schrapend wiel/rem, een knallende uitlaat of versleten banden, vaak met zeer veel mensen 15 – 25 personen in een busje waar er bij ons maar 9 in mogen; het zijn hun inkomsten, dus stouwen betekent meer cash. Vandaag gingen er twee geitjes mee, waarschijnlijk voor het weekend, lekker vers en onder handbereik… voorin zitten betekent dat je half mee schakelt met je knie èn je je op tijd schrap kunt zetten voor de bochten en noodstoppen.
Taxi’s bestuurd door particulieren, soms zonder vergunning, vragen drie maal zo veel, rijden als gekken, maar het voordeel is dat je altijd wel een avontuurtje meemaakt. Bij het naderen van een politie-controle verdwijnt het routenummer-bordje snel vanachter het raam, de eigenaar wordt daardoor minder snel gecontroleerd.

Onze flat is in een oud Russisch gebouw en erg royaal, qua ruimte en qua vettigheid; alles went en als er maar te koken en warm te douchen is, vind ik het al snel goed. Overal kleden (ook in de keuken en badkamer), dus daar niet te veel op letten, juist omdat er alleen maar met sloffen op wordt gelopen. De flat staat in een nogal dure wijk met luxe auto’s, maar ook met heel kleine woninkjes, overal wordt doorlopend gebouwd. Toch telen de mensen er hun groentes en zijn er veel zeer kleine winkeltjes, overleven middels uitgekiend inkopen/handelen is voor de meeste mensen een bittere noodzaak.

Over tegenstellingen heb ik in september al eens geschreven, maar het blijft verbazen en voor mij slecht te verteren/te begrijpen. Je loopt bijvoorbeeld naar ons stamcafé “Segafredo”, een tamelijk gerieflijk gebeuren (eufemistisch gezegd) en passeert een bedelaar met vodden aan en starende ogen, what to do? Of een vrouw die vanaf ’s ochtends zéér vroeg de doorgaande brede wegen veegt en een RangeRover of BMW zoeft voorbij. Hun vergoeding is iets van 1,5 euro per dag, waarbij ik al enkele malen gehoord heb, dat je nèt kunt leven qua maaltijd-boodschappen voor drie mensen met 100 euro per maand, dit is dan ook het gemiddelde inkomen van iemand met een baan(tje) bij een van de vele ministeries en zelfs als arts in een ziekenhuis. Je moet dan wel reeds een dak boven je hoofd hebben…