Eerste field-work dag

Onze eerste echte fieldwork-day verliep anders dan gedacht. Om 8 uur afgesproken en een telefoontje van onze manager-dames maakten er een uur later van. Vier winkels verder en druk verkeer deden ons pas rond 11 uur in Ghonchi arriveren, waar de directrice van de partner NGO jarig bleek te zijn. Dus uitgebreid brunchen, taart eten en de leeftijd radend, omdat de drie jaar jongere Poetin vandaag ook jarig is. Pas rond de wisseling van ochtend en middag reden we met een field-workster (en Bunyod onze vertaler) naar haar eerste client (zo worden disabled persons genoemd door elke NGO), een meisje van 25. Rijdend met de Caritas four-wheel drive over wel zeer hobbelende paden en steile hellingen bereikten we het huisje, waar we van de buren hoorden dat zij bij haar broer was, aanpassen en geduld zijn nu de remedie voor ons…
Oma, moeder, kleinkinderen en broer liepen rond de op de leemgrond zittende jongedame. Wat direct opviel was haar wel zeer expressieve en wilskrachtige gezicht. Ze kon enkele stapjes lopen met zware ondersteuning van twee personen, wilde toch graag zelfstandig en verder kunnen lopen, handwerken èn naar school. Dit laatste bleek onmogelijk vanwege de verre afstand en de ouders werkend op het veld, beter lopen zat er helaas niet in gezien haar enorme “schaargang” en pijn die dit gaf; handwerken middels groffe haak-pennen zal worden opgepakt door de field-worker. De al zeer oude oma zei bij het afscheid huilend: - ze heeft mij vele jaren ouder gemaakt… wat kun je daar nu op zeggen?
Onze tweede client was een jongetje van 11, die ook niet thuis was en op school zou zijn; na lang zoeken en hobbelen bleek dit te kloppen, het jochie had een paraplegie en bleek, het is inmiddels niet verrassend meer ons, een operatie gehad te hebben: - een spitsvoet correctie die mislukt was, hij had daar voor in de plaats twee hakvoeten gekregen, maar gelukkig niet heel erg, hij kon vrij goed, maar niet ver lopen. Het schooltje was knus ingericht met veel posters aan de muren en wijsheden van Rachmon, de eeuwig “aangestelde” president van dit land.
De laatste twee mensen waren broers, beide zwakzinnig en goed gecoacht door onze enige mannelijke field-worker, waar ik het al eerder over had. Hij had een van de jongens een keer achter het stuur van zijn Lada laten rijden door het dorp, mensen reageerden met dat kun je niet maken, waarop hij zei: - het is een man en hij geniet, waarna: hij bestaat, waar heb je het over, dus het is goed.