Toets en meer kinderen

Go with the flow is momenteel mijn credo, naast mijn vorige: luisteren en verwonderen. Je moet hier wel, want een hoge werkdruk kennen ze niet in zo'n revalidatie centrum, rond 2 uur zijn er vrijwel geen kinderen meer aanwezig, terwijl ze intussen ruim 100 kids in de administratie hebben staan. Gelukkig doen zich op de valreep leuke bezoeken voor: - een jongetje van 11, met een onbestemde voetheffers uitval (ze maken er dan al snel een spina bifida van), die we in oktober met zijn moeder (een CBR-worker) zagen, kwamen een Nederlandse enkelvoet orthese laten zien. Deze bleek niet te passen, dus mijn meegebrachte gereedschappen kwamen goed van pas, ‘s avonds lekker gefröbeld in onze flat en vandaag gepast: - als een tweede huidje en samen renden we gelijk door de gangen, hij me tenslotte belonend met een vette knipoog. Een kleine moeite en werkelijk grote gevolgen, hij gaat namelijk weer voetballen en rennend de bus halen.
Een tweede kind, een meisje van 6 jaar met CP zat in een veel te groot houten stoeltje, ons meegebrachte schuim en een elektrisch broodmes gaven me de mogelijkheid haar goed ondersteund te laten zitten, de timmerman maakt het stoeltje qua zaagwerk verder op maat, maar wel zò dat het nadien nog te veranderen is vanwege de groei van het kind.
Mijn laatste kinderverhaal: een leuk jochie van 6 met CP, die aardig liep, maar vreselijke platvoetjes en nog ergere schoenen had, kon veel beter lopen als hij kort getraind zou worden met goede orthopedische schoentjes. Aan het kostuum van pa te oordelen, kon ik het wel wagen om voor te stellen, hiervoor naar Tasjkent te reizen (hoofdstad Oezbekistan, pal ten westen van Tajikistan). Wij hebben daar vandaan namelijk prima lichte en soepele schoentjes gezien (beter dan uit Moskou), pa kon helaas vanwege zijn business pas over twee maanden met zoonlief afreizen: - rijkdom heeft hier dus wel een keerzijde…

Gisteren en vandaag heb ik alle deelnemers van onze trainingen een toets afgenomen; een commissie bestaande uit de kinderarts, de directrice (om er een officieel tintje aan te geven denk ik) en mijn persoon zitten achter een gigantische tafel, waar ik gelijk achter vandaan ben gekomen om de deelnemers gerust te stellen. De kandidaat en ik, naast elkaar zittend, gaan de helaas noodzakelijke vraag/antwoord sessies aan… of om het ontspannener te laten verlopen praktische vaardigheden tonen. Ze zijn allemaal geslaagd, maar hiermee wel uitgekeken, want mevrouw de directeur is nogal kritisch. Ze kregen daarna een "officieel" certificaat waar het centrum natuurlijk ook deels zijn, pardon, haar goede naam aan ontleent.
De dag vooraf tijdens een team-meeting heb ik ze uitgelegd hoe het er aan toe zal gaan en verteld hoe de normering in elkaar zit. Veel gelach, maar ze wel op het hart gedrukt om ‘s avond de hand-outs van de vele powerpoint verhalen te bestuderen en nog op elkaar te oefenen, de directrice was namelijk de hele dag weg en de sfeer was mijn inziens iets te vrij/makkelijk, dus gelegenheid genoeg…
Bij de muziektherapeut, een heel zachte, haast aandoenlijke jongen, gevraagd om mij te zien als een jochie van 3 jaar, tja met veel fantasie, namelijk het ventje waar ik het eerder over had met het keyboard, Hassanjon. Achter me zittend krulde zich haast om me heen, ondersteunde mijn slappe hoofd met zijn hoofd en schouder en liet me ritmisch met zijn handen op/om de mijne de tamboerijn slaan: - wéér verbazing alom en voor mij had hij z’n certificaat al in zijn zak… een natuurtalent òf simpel aan/invoelen bij het jochie en alter ego wat hij wilde: - ik wil het niet weten, alleen ervaren.

En aanvoelen, ervaren en verwonderen is waar het mij persoonlijk het meest om te doen was, deze leerzame periode in dit wonderlijke centrum met z’n fantastische ploeg Tadjieken met zeer veel liefde en inzet voor gehandicapte kinderen.