Kinderen

Uiteindelijk is onze reis en vrijwilligerswerk bedoeld om de Tadjiekse disabled kinderen te helpen en ze misschien op termijn een iets betere toekomst te geven, dus een verhaal over de vele kinderen, die we al gezien hebben, is zeer op zijn plaats.
We horen nogal eens van Nazira, dit kind is hier een maandje en kan al zitten of zelfs staan/lopen; al de jaren heeft het kind gelegen en is misschien òf bij een arts geweest, die het volstopte met medicijnen òf bij een specialist, die vrijwel altijd een operatie voorstelde. De medicatie geeft niet het gewenste effect, namelijk: mijn kind moet gaan bewegen of zelfs gaan lopen… en ontzag voor de arts in combinatie met onwetendheid zorgen er voor dat er vervolgens jaren niets gebeurt. Als er een operatie plaats vindt, heeft dit soms vreselijke gevolgen: een meisje van drie jaar met een spina-bifida (open ruggetje) dat aanvankelijk enige beweging in beide beentjes had, was na de operatie volledig verlamd; dus onkunde van de heren snij-escul-apen zorgt voor dramatische taferelen!
Een meisje van 10 jaar met een aangeboren nekafwijking, waardoor aldaar stijfheid en niet goed hoog kunnen reiken, kreeg kort geleden het advies zich aan haar nekwervels te laten opereren. Door tegen zo’n advies in te gaan, voorkomen we een mogelijke dwarslaesie (in dit geval een doorsnijding van het ruggenmerg) met als gevolg nooit meer kunnen lopen of erger!
Een meisje van 10 met een zeer progressieve zenuw-spieraandoening, wiens zusje toen zij 5 jaar was, is overleden aan hetzelfde ziektebeeld, moet continu door de moeder gedragen worden. Haar extreme spierverkortingen aan haar zeer dunne beentjes zorgen er voor dat ze nèt kan blijven zitten en kan genieten van de andere kinderen, die om haar heen rennen. We hebben afgesproken dat we alleen zorgen voor een zekere Quality of Life, m.a.w. geen belastende therapie, maar bij de ergo spelletjes doen en bij onze muziektherapeut genieten van elektronische muziek via een keyboard.
Jullie zullen misschien denken waar oordeelt die Riddersma qua medische zaken over, maar neem van mij aan, gelukkig ook door bevestigingen van kundige (meer westers georiënteerde) artsen, dat de gezondheidszorg hier erg slecht is; vanmiddag hoorde ik zelfs vreselijker dan in het buurland Afghanistan.

Een jongetje van net drie met aanvankelijk een heel slappe romp en zeer matige hoofdbalans zit na drie weken weliswaar gesteund in een aangepast stoeltje, maar hij kan wèl, met felle en prachtige oogjes, al enkele minuten op een keyboard spelen/slaan: het kind blij, de moeder ontroerd en wij door onder andere dit soort successen extra gemotiveerd. Zijn ouders zijn ongelooflijk energiek om alles te doen voor hun kind, ze huren een maand een woninkje vlakbij ons centrum en oefenen zich de hele dag suf, zó veel dat het kind tussen de middag in “coma” ligt…
Een jongen van 11, motorisch geen problemen, sluit zich door zijn autisme af van andere kinderen, maar als je hem een jambe-trommel geeft, speelt hij echt samen met een andere knaap en word je stil van hun ritmische muziek. De jongen die de muziek onder zijn beheer heeft, is uitermate begaan met de kinderen en voelt feilloos aan wat een kind wil en kan en niet alleen qua muziekvorm, maar ook qua bewegen; hij nodigt non-verbaal de beweging, die door muziek wordt ontlokt, effectief uit.
Een knaap met een moeder die hem naar een internaat wilde brengen (gevangenissen aldus Nazira) kwam bij toeval in ons centrum terecht; ze zei dat ze haar kind niet zo goed kon helpen als in het internaat, waarop Nazira tot twee keer toe haar stellig toesprak om een (proef)periode bij ons te komen. Jullie voelen het al, het kind ging gelukkig duidelijk vooruit en blijft met zekerheid thuis: a normal family-life in his community, prachtig niet?
“Tot slot”, want ik kan wel uren doorgaan, een verhaal over een jongetje met polio. Een schattig jochie van zes met sprankelende oogjes komt op de arm van zijn moeder naar me toe en laat aan de moeder, de assistent en mij zien wat hij kan: - rollen, puppy-houding, kruipen met bijtrekkende beentjes, gaan zitten op een stoeltje en naar voren hellen. Tja, daar gaat het bijna mis, want de assistent Mehrot laat hem haast vallen, ik in een reflex het jongetje opvangend en breed lachend naar hem, wil hij me vervolgens laten zien dat hij kan lopen. Lopen denk ik, maar dat kan helemaal niet, gezien de observaties en helaas westerse redenaties. Mijn credo is intussen: niet te veel redeneren, concluderen, maar luisteren en je verwonderen: - hij loopt op… zijn handjes met z’n beentjes in de lucht. What else to say, just maladesh, Tadjiek voor: geweldig!!!