15. Dodemansrit en kinder revalidatiecentrum

Onze rit van Khujand naar Dushanbe was zeer afwisselend met fraaie vergezichten, vooral in de bergen naar een besneeuwde top toe. Net onder de sneeuwgrens doken we een kleine vaag verlichte tunnel in, smog en slecht zicht maakte het tamelijk spannend, maar de zeer steile ravijnen (met autowrakken) in combinatie met de weg die vrijwel zonder vangrail was uitgevoerd, die volgde was nog erger. Toen volgde de tweede tunnel of moet ik zeggen een molsgang? Geen verlichting, de weg of pad was zéér slecht, vol met vreselijke kuilen en te smal voor twee passerende vrachtauto’s. Op onverwachte momenten stond er een niet werkende grote ventilator en moesten we op de remmen, kortom een dodemansrit, die gelukkig goed is afgelopen, maar dìt doe ik nooit weer…
Het kinder revalidatiecentrum in Chorbor waar we een afspraak hadden met dokter Nazira werd een forse pleister op de wonde. De ontmoeting met Nazira, 4 jaar geleden bij de orthopedische kliniek van Jafar mijn steun en toeverlaat, was erg hartelijk en met veel passie vertelde ze over “haar” centrum. Het grote complex was net klaar en men was druk bezig alles in te richten. Ongelooflijk hoe modern, goed ingericht en kindvriendelijk alles was. Alle kleurrijke oefenmaterialen waren overvloedig in elke oefenzaal aanwezig, zelfs een zwembadje en whirlpoolbaden, als ook een aparte logopedie ruimte en muziektherapie locatie. Zo te zien genoeg personeel, alleen geen vaste fysiotherapeuten, dus de uitnodiging van hun kant was snel gemaakt. Doorrijdend naar Dushanbe zat zij naast me en vertelde honderd uit over de lange weg naar deze realisatie, zoals zij het noemde: - van injecties en medicijnen naar oefentherapie. En zo is het maar net!!