Eerste dagen in een ver en vertrouwd land

Tajikistan waar ik nu voor de vierde keer ben, is een warme, zeer arme en islamitische staat met een vriendelijke bevolking waarvan een derde jonger dan 14 jaar is. De flat waar we wonen is dan ook omgeven met rennende kinderen, die net als in Nederland tikkertje spelen en kattenkwaad uithalen.

We werden direct uitgenodigd voor het vieren van het suiker-festival door de manager van Vahdat waar we de dagen erna trainingen zouden gaan geven. Een kamer met rondom kussens op de grond waar te midden een groot kleed was gedrapeerd met tientallen schalen gebak, fruit, noten, hapjes etc en apart gebrachte soep en thee. Het is als familie en vrienden gebruikelijk dat je een uurtje langs komt bij iedereen, die een dergelijk festijn heeft voorbereid, een gebed uitspreekt, wat eet, keuvelt en weer opstapt, apart en zeer gastvrij. Wij, als bijzondere gasten, krijgen dan nog wel een aantal gehandicapte kinderen “gepresenteerd “, die we ter afronding observeren/onderzoeken en hopelijk enkele adviezen kunnen geven.

De ontvangst door de medewerkers van ons rehab centre in Chorbog was zeer hartelijk, wel haast ontroerend. Ze droegen inmiddels licht blauwe uniformjasjes waarvan sommigen met dito broeken, professionaliteit straal je blijkbaar ook uit middels gelijkgestemdheid… De directrice die ons enkele dagen eerder midden in de nacht afhaalde van het vliegveld, had haar kleding omgeruild van jeans naar stemmig zwart/goud èn een ietwat andere teint/make-up, waardoor een wat ouder meisje getransformeerd was tot deftige lady. Nazira, de arts waar we intensief mee samenwerken en samen de trainingen gestalte geven, was zeer blij ons te zien en stelde gelijk voor enkele kinderen te zien.

Na deze meeting in Vahdat een training met 18 veelal Russische CBR dames gedaan. Onze tolk een Tadjieks meisje van 23 moest dan ook naar Russisch èn Tadjieks vertalen wat na onze eerdere ervaring met Nazira zeer vermoeiend is. Veel casuïstiek en praktijk-anekdotes vanuit het “veld” maakten de uitwisseling erg levendig, beeldend en vrolijk. Een stevige Russische vrouw bleek eerder trainingen gevolgd te hebben bij Russische fysio’s, waarbij bleek dat zij veel had opgestoken; binnenkort krijgen we dan ook de presentaties van deze collega’s en kunnen we vergelijken, wat toch altijd wel leerzaam is.

Vandaag, maandag, onze eerste werkdag in het rehab centre werd een afwisselende met veel kinderen en moeders. Iedereen is geduldig, wacht rustig haar beurt af en komt meestal met de slotvraag: - wordt mijn kind weer beter of gaat zij/hij weer lopen, zelfs bij de meest ernstige beelden… een goed en tactvol antwoord geven blijft lastig.

Het meegebrachte kinderrolstoeltje en posterior walkertje heb ik samen met Meroyt, onze fysio-assitent in elkaar gesleuteld, waardoor we Nazira morgen kunnen verrassen, evenals later deze week het kind van 4 jaar met spina bifida en haar vader!