Trainingen

Maanden voordat Jeanet en ik naar hier afreisden, hebben we geprobeerd contact met het rehab centre te krijgen, evenals met de CBR-managers van Vahdat en Konibodon (Noorden), over met name vakinhoudelijke onderwerpen en huishoudelijke zaken. Inhoudelijke brieven met o.a. tijdsschema’s waar we het over wilden gaan hebben, werden helaas niet beantwoord, niet per mail en slechts eenmaal per skype. Logisch nadenken, plannen en voorbereiden zijn zaken die wij dagelijks doen, maar hier slechts weinigen gegund is, immers in deze oud Sovjetstaat zorgde vadertje Rusland voor je en werd te veel eigeninitiatief niet gewaardeerd. Het klinkt misschien wat rancuneus, maar het is helaas realiteit en we moeten er mee dealen, ons aanpassen… uiteindelijk kan het tijdsschema ter plekke ook wel samengesteld worden.

Vanmiddag hadden we een training voor verpleegsters en artsen over de gevolgen van een herseninfarct/bloeding. De voorbereiding om de lesruimte goed in te richten om er te kunnen werken met een beamer, hand-outs en praktijk te kunnen doen, moest om één uur nog beginnen, terwijl dat de starttijd zou zijn. De deelnemers, 27 mensen, waren weliswaar ruim een half uur te laat, maar kwamen in een ruimte waar nog volop gesjouwd werd en ingericht moest worden. Toch werd de start door Maysara, de directrice, een hartelijk welkom met vervolgens een Russische/Tadjiekse uitleg door Nazira over m.n. revalidatie-principes. Wel grappig te vermelden dat iedereen direct opstaat als deze dames binnenkomen en ook respectvol opstaan als hun naam wordt afgeroepen en rechtop gaan zitten toen ik begon (verschil mag er zijn).

Mijn verwondering over de organisatie werd al snel te niet gedaan en veranderde in bewondering door zoveel rustige aandacht en beleefdheid, het is voor een docent altijd prettig te merken dat er gemeende interesse en veel oogcontact is bij een groep, daar kunnen sommige studenten in Nederland wat van opsteken. De sfeer was prima, er werd veel gelachen, ik kon het zelfs hebben over ongewenste intimiteiten bij ontremde clienten (zo worden de revalidanten hier genoemd) en tijdens de medische aandachtspunten kwamen er veel vragen van de artsen (jammer genoeg wat minder van de verpleegsters), waardoor er een goede en leerzame interactie ontstond. De praktijk bestond uit observaties van mijn toneelspel qua houdingen, bewegingen en looppatronen bij hemiplegie-revalidanten en het doen van ontspannen en verantwoorde bedliggingen/transfers. Leuk om te merken dat lijfelijk contact door mij bij moslima’s geen enkel punt is. Kortom een erg relaxte, interactieve, leerzame en intensieve training.

Nazira vroeg ons nadien of we alle weken trainingen wilden geven en wel: drie middagen per week, totaal een dozijntal, waarvan zij er in principe 8 kon “vullen”, maar gelijk subtiel liet merken dat ze ze liever door ons liet doen; wat doe je dan bij een dame die zich ongelofelijk inzet en haar centrum landelijk op de kaart wil zetten met als doel dat er goede en veel verwijzingen komen voor de talloze kinderen die het zo desperate nodig hebben?