Het mooiste ritueel

Het mooiste ritueel is als ’s ochtends om 7 uur de meisjes van Home of Hope zich verzamelen voor de woning van Sharmini en Alfi, even later de jongens en vervolgens buigt iedereen één voor één voor Sharmini, raakt haar voeten aan èn de rechter hand van Sharmini beroert de hoofdjes even met als wens een goede, leerzame en veilige dag. De jongens zijn, ondanks hun latere komst als eersten in de schoolbus, want het blijft toch wel een mannenmaatschappij…

In de bus wordt voor elke dame een zitplaats vrij gemaakt, dus de wat oudere mannen maken het deels weer goed. Een bus bedoelt voor 45 zittende (smallere) locals, is goed voor minstens 70 personen, je wiegt staande rustig mee in het ritme van de ronkende bus. Een bankje in feite voor twee mensen wordt bezet door twee mensen en de derde zit met één bil op het reststand van deze zitplek. Kleine kinderen liggen op de schoot van beide ouders steevast te slapen.

In de trein, eveneens overvol, zit je gezellig tussen een grote familie en eet de zoete koekjes lekker mee. Als je moet overstappen, hollen de toeristen als gekken naar het andere perron, stèl je voor dat je geen zitplaats hebt! De mensen uit Sri Lanka nemen soms een kortere weg, namelijk lopend over/langs de spoorlijn en zijn dus eerder in de trein, toch een geleidelijk toenemende verhaasting? Zittend op de treeplank van een open deur schiet het landschap aan je voorbij, locals met geroosterde pinda’s, vega-“kroketten” en banaantjes komen regelmatig voorbij en bij elk wat groter station presenteren de frisdranken zich. Na 5 uur treinen komen we aan op ons eindstation, Nuwara Eliya. Het is een zeer Engels aandoende stad met een Grande Hotel, vreselijk decadent en met een dress-code, niets voor ons dus. In de Engelse pub zitten uitsluitend mannelijke locals, de pils is koud en de rugby op TV lijkt het communicatiemiddel. Het Indiase restaurant is prima, met dito bediening, die ons zacht en apart gekruid eten serveert. Het ginger-beer of vers geperste ananassap is erg dorstlessend en past goed bij het eten dat hier altijd enigszins pedis is.

Iemand een hand geven ten afscheid wordt met een zachte handdruk gedaan, waarbij de linker hand de rechter elleboog vastpakt, de ogen worden hierbij vaak neergeslagen. Bevestiging wordt kenbaar gemaakt door een soort schommelende hoofdbeweging, wat lijkt op een nee-schudden, maar ja betekent. Wachten bij een bushokje, meestal in de schaduw, gebeurt ordelijk. Het “in”voegen bij de al staande mensen is, zoals ik al zei, in een rustig ritme en lukt altijd zonder gemor.
Het is een rustig en vriendelijk land met hard werkende en studerende mensen.