Twee vrije dagen in een andere werled...
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
09 Oktober 2011 | Sri Lanka, Digana
De landerijen van Ashburnham, een waarschijnlijk adellijke familie, is een tamelijk luxe estate bestierd door een Engels echtpaar, Carol en Rex. Van origine een theeplantage van 60 acres met een eigen bron en enkele watervallen met poelen, waar je in kunt zwemmen. Het ligt in de heuvels boven Kandy en is volledig verlaten van elke moderne invloed, geen vliegtuigen, auto’s of openbaar vervoer: - een volmaakte stilte en rust. Het enige geluid is dat van de krijsende fel groene parakeets, het gemiauw van een crested serpent-eagle en de opkomende wind in de hoge bomen. Het lijkt op een rustoord, maar dan zonder verpleging, echter wel met lokale bediendes, een tuinman, een kokkin en een bewaker van de huisolifant.
Carol is een sophisticated lady, zeer vriendelijk en behulpzaam en Rex is een bon vivant, een ex-business man, die regiomanager in Ghana was van een conglomeraat cementfabrieken; inmiddels de 55 gepasseerd had hij genoeg van regelgeving, stress, de zakenwereld en besloot dit estate samen met Carol op te bouwen en tegenwoordig te onderhouden. Een liefhebber van oldtimers, hij had ooit een MG-TF, een kritisch figuur als het gaat om de politiek en ontwikkeling van Sri Lanka en een interessant verteller over de natuur van dit land, maar tevens over het “huishouden” van de Engelsen en Hollanders ooit in deze streek met zeer veel theeplantages. Hij nodigde mij uit de kwart finale worldcup rugby te komen kijken in hun eigen huis, dat werd een dissaster want Engeland verloor van Frankrijk. De echte eigenaar van dit estate, David, een Engelsman van ongeveer 35 jaar getrouwd met een Sri Lankaanse woonden dit event ook bij en waren nog meer aangedaan door de uitslag. Zij, hoog zwanger, kreeg door de emoties enkele precontracties in haar buik en moest gaan liggen. Ik hoop dat ze op tijd hulp zal krijgen in Kandy als het werkelijk zover is…
Na een tamelijk drukke week in het ziekenhuis met veel indrukken is het even tijd voor deze andere wereld.
De ondergaande zon, schijnend over het grote terras, kleurt het witte huis iets roze en de bergen, ongeveer 1800 meter, maken reliëffen van verschillende tinten grijs aan de horizon. Weer word ik bevestigd dat Amerikanen vaak zulke voorspelbare mensen zijn, de stilte wordt plotseling verstoord door hun tamelijk pretentieloze gepraat en nèt te hard lachen; geldbedragen, wat een goede baan ze hebben, alles rolt in no time over het terras, kortom er zijn nieuwe gasten. Socializen is één ding, dat lukt met een Engelsman dus goed, maar langer dan een half uurtje is mij met deze mensen genoeg. In mijn boek “Het eiland onder de zee” kan ik mij netjes terugtrekken en de laptop wil dit verhaal wel in zich opslaan. Mijn tafelbuur tijdens dinner is de Amerikaan lijkende man, hij blijkt een Zwitser te zijn, maar zijn vrouw is Amerikaanse en als klein excuus: - zij maakte voorheen het meeste lawaai. Aan tafel had zij, vreemd genoeg, weinig in te brengen. We hadden met acht mensen een heerlijke maaltijd en een zeer onderhoudende discussie over energiewinning via de kracht van vallend water en over de nationale gezondheidszorg. Rex was wederom de meest gevatte en humorvolle persoon en wist ons allen goed te vermaken.
De volgende dag is de wandeling naar de eerste waterpoel prachtig en het water verfrissend, de heuveltop met één boom geeft een magnifiek uitzicht over het oerwoud erachter. Daar hoor ik vaag het gebed van boeddhistische monniken en andere, nieuwe geluiden, het ruziënde gebrul van apen. Ruzie is dus niet eigen aan de westerse wereld, gister is namelijk een politicus door een sympathisant van een concurrent door het hoofd geschoten, hoezo vredig en rustig Sri Lanka?
Carol is een sophisticated lady, zeer vriendelijk en behulpzaam en Rex is een bon vivant, een ex-business man, die regiomanager in Ghana was van een conglomeraat cementfabrieken; inmiddels de 55 gepasseerd had hij genoeg van regelgeving, stress, de zakenwereld en besloot dit estate samen met Carol op te bouwen en tegenwoordig te onderhouden. Een liefhebber van oldtimers, hij had ooit een MG-TF, een kritisch figuur als het gaat om de politiek en ontwikkeling van Sri Lanka en een interessant verteller over de natuur van dit land, maar tevens over het “huishouden” van de Engelsen en Hollanders ooit in deze streek met zeer veel theeplantages. Hij nodigde mij uit de kwart finale worldcup rugby te komen kijken in hun eigen huis, dat werd een dissaster want Engeland verloor van Frankrijk. De echte eigenaar van dit estate, David, een Engelsman van ongeveer 35 jaar getrouwd met een Sri Lankaanse woonden dit event ook bij en waren nog meer aangedaan door de uitslag. Zij, hoog zwanger, kreeg door de emoties enkele precontracties in haar buik en moest gaan liggen. Ik hoop dat ze op tijd hulp zal krijgen in Kandy als het werkelijk zover is…
Na een tamelijk drukke week in het ziekenhuis met veel indrukken is het even tijd voor deze andere wereld.
De ondergaande zon, schijnend over het grote terras, kleurt het witte huis iets roze en de bergen, ongeveer 1800 meter, maken reliëffen van verschillende tinten grijs aan de horizon. Weer word ik bevestigd dat Amerikanen vaak zulke voorspelbare mensen zijn, de stilte wordt plotseling verstoord door hun tamelijk pretentieloze gepraat en nèt te hard lachen; geldbedragen, wat een goede baan ze hebben, alles rolt in no time over het terras, kortom er zijn nieuwe gasten. Socializen is één ding, dat lukt met een Engelsman dus goed, maar langer dan een half uurtje is mij met deze mensen genoeg. In mijn boek “Het eiland onder de zee” kan ik mij netjes terugtrekken en de laptop wil dit verhaal wel in zich opslaan. Mijn tafelbuur tijdens dinner is de Amerikaan lijkende man, hij blijkt een Zwitser te zijn, maar zijn vrouw is Amerikaanse en als klein excuus: - zij maakte voorheen het meeste lawaai. Aan tafel had zij, vreemd genoeg, weinig in te brengen. We hadden met acht mensen een heerlijke maaltijd en een zeer onderhoudende discussie over energiewinning via de kracht van vallend water en over de nationale gezondheidszorg. Rex was wederom de meest gevatte en humorvolle persoon en wist ons allen goed te vermaken.
De volgende dag is de wandeling naar de eerste waterpoel prachtig en het water verfrissend, de heuveltop met één boom geeft een magnifiek uitzicht over het oerwoud erachter. Daar hoor ik vaag het gebed van boeddhistische monniken en andere, nieuwe geluiden, het ruziënde gebrul van apen. Ruzie is dus niet eigen aan de westerse wereld, gister is namelijk een politicus door een sympathisant van een concurrent door het hoofd geschoten, hoezo vredig en rustig Sri Lanka?
-
09 Oktober 2011 - 08:18
José:
Wij kunnen ons voorstellen dat je geniet. Goede herinneringen komen weer boven bij ons. Liefs José -
09 Oktober 2011 - 13:10
Jackie:
Lieve daddy,
Heerlijk zulke rustige dagen na alle boeiende hectiek van deze week.
Ik mis je wel een beetje...
Gelukkig ben je over 1,5 week weer terug.
Succes deze week met les geven!
Dikke kus.
Jackie
-
09 Oktober 2011 - 14:15
Gerrie:
ik denk dat het heerlijk is om je even terug te trekken en je gedachten als een film voorbij te laten gaan.
"un embrasso. -
09 Oktober 2011 - 17:24
Theo:
Ha, die Mient,
Lekker, man, zo vlak voor je vertrek, even een paar dagen "rust". Maar je moet er nog 'n weekkie tegenaan! Vergeet je monnik Michel niet gedag te zeggen, ergens volgende week. Hij heeft nog een boodschap voor je. Wat een zonsondergang, zeg. Dat soort plaatjes zie ik alleen maar op de pc. Bofkont, jij heb er zelfs geuren en natuur geluiden bij. Dat is pas genieten, hé? Fijn voor je man. Je hebt het ook verdient! Grappig dat daar ook rugby gekeken wordt, hier staan diezelfde wedstrijden ook aan. Wat moet jij straks je "gewone" werk in de Hoogstraat saai vinden......! Nou, succes gewenst voor je laatste weekkie in Sri Lanka.
Keepup the good work!
Theo.
-
09 Oktober 2011 - 17:32
Petra:
Jouw verslag van vandaag lijkt wel een boek. Tot......jouw beschrijving van de Amerikanen. Jij bent echt een no nonsens man. Zo herkenbaar. Ik geniet van jouw beschrijving over de rust en de geluiden van de natuur.Jammer voor jou dat je nog maar een weekje hebt.En dan heel saai ná een periode van bijkomen weer naar "de Hoogstraat."
Dat wordt afkicken, maar ook weer eigen.
Theo heeft vandaag weer een badmintontoernooi gespeeld en heeft daar weer bijna gewonnen.Haha. Je staat er versteld van hoe goed ie geworden is en nog steeds groeit in dat wat ie probeert te worden. Namelijk....de beste (rolstoel)-sporter van Culemborg en omstreken.
Je kent hem een beetje hè...? Hij gaat niet voor minder.
Heb een fijne week.
Petra
-
11 Oktober 2011 - 19:15
Eusj:
Hoi Mient,
wat een andere reis met andere ervaringen zeg.
Wel mooi he allemaal.
Hoe gaat het met lesgeven? leuke mensen tegengekomen?
Ik was afgelopen weekend in Londen en ook daar ..rugby!
groetjes en geniet nog even, xxEusj
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
