Twee vrije dagen in een andere werled...

De landerijen van Ashburnham, een waarschijnlijk adellijke familie, is een tamelijk luxe estate bestierd door een Engels echtpaar, Carol en Rex. Van origine een theeplantage van 60 acres met een eigen bron en enkele watervallen met poelen, waar je in kunt zwemmen. Het ligt in de heuvels boven Kandy en is volledig verlaten van elke moderne invloed, geen vliegtuigen, auto’s of openbaar vervoer: - een volmaakte stilte en rust. Het enige geluid is dat van de krijsende fel groene parakeets, het gemiauw van een crested serpent-eagle en de opkomende wind in de hoge bomen. Het lijkt op een rustoord, maar dan zonder verpleging, echter wel met lokale bediendes, een tuinman, een kokkin en een bewaker van de huisolifant.
Carol is een sophisticated lady, zeer vriendelijk en behulpzaam en Rex is een bon vivant, een ex-business man, die regiomanager in Ghana was van een conglomeraat cementfabrieken; inmiddels de 55 gepasseerd had hij genoeg van regelgeving, stress, de zakenwereld en besloot dit estate samen met Carol op te bouwen en tegenwoordig te onderhouden. Een liefhebber van oldtimers, hij had ooit een MG-TF, een kritisch figuur als het gaat om de politiek en ontwikkeling van Sri Lanka en een interessant verteller over de natuur van dit land, maar tevens over het “huishouden” van de Engelsen en Hollanders ooit in deze streek met zeer veel theeplantages. Hij nodigde mij uit de kwart finale worldcup rugby te komen kijken in hun eigen huis, dat werd een dissaster want Engeland verloor van Frankrijk. De echte eigenaar van dit estate, David, een Engelsman van ongeveer 35 jaar getrouwd met een Sri Lankaanse woonden dit event ook bij en waren nog meer aangedaan door de uitslag. Zij, hoog zwanger, kreeg door de emoties enkele precontracties in haar buik en moest gaan liggen. Ik hoop dat ze op tijd hulp zal krijgen in Kandy als het werkelijk zover is…

Na een tamelijk drukke week in het ziekenhuis met veel indrukken is het even tijd voor deze andere wereld.
De ondergaande zon, schijnend over het grote terras, kleurt het witte huis iets roze en de bergen, ongeveer 1800 meter, maken reliëffen van verschillende tinten grijs aan de horizon. Weer word ik bevestigd dat Amerikanen vaak zulke voorspelbare mensen zijn, de stilte wordt plotseling verstoord door hun tamelijk pretentieloze gepraat en nèt te hard lachen; geldbedragen, wat een goede baan ze hebben, alles rolt in no time over het terras, kortom er zijn nieuwe gasten. Socializen is één ding, dat lukt met een Engelsman dus goed, maar langer dan een half uurtje is mij met deze mensen genoeg. In mijn boek “Het eiland onder de zee” kan ik mij netjes terugtrekken en de laptop wil dit verhaal wel in zich opslaan. Mijn tafelbuur tijdens dinner is de Amerikaan lijkende man, hij blijkt een Zwitser te zijn, maar zijn vrouw is Amerikaanse en als klein excuus: - zij maakte voorheen het meeste lawaai. Aan tafel had zij, vreemd genoeg, weinig in te brengen. We hadden met acht mensen een heerlijke maaltijd en een zeer onderhoudende discussie over energiewinning via de kracht van vallend water en over de nationale gezondheidszorg. Rex was wederom de meest gevatte en humorvolle persoon en wist ons allen goed te vermaken.

De volgende dag is de wandeling naar de eerste waterpoel prachtig en het water verfrissend, de heuveltop met één boom geeft een magnifiek uitzicht over het oerwoud erachter. Daar hoor ik vaag het gebed van boeddhistische monniken en andere, nieuwe geluiden, het ruziënde gebrul van apen. Ruzie is dus niet eigen aan de westerse wereld, gister is namelijk een politicus door een sympathisant van een concurrent door het hoofd geschoten, hoezo vredig en rustig Sri Lanka?