Moeder Theresa en Rehab Centre Digana

Aan een drukke hoofdweg midden in Kandy ligt het complex van moeder Theresa. Vier in uniformpjes gestoken meisjes, allen (net) lopend, gaan naar school en worden weggebracht in een busje van het tehuis. Onderweg, al om half acht, zijn we honderden kinderen in dergelijke uniforme kleding tegen gekomen, witte jurkjes en shirtjes met een blauw stropdasje, de jongens in wit shirt en blauwe broek. Ze worden elke dag soms over grote afstanden met rond de 20 kids in TaTa-busjes (geschikt voor 8 luxe Europeanen) vervoerd.
De eerste indruk van het moeder Theresahuis is er een van opperste verbazing of liever gezegd ontsteltenis: - 30 kids, die veelal zittend, totaal in elkaar gekropen of hangend in een soort strandstoeltjes en gewone wankele plastic stoeltjes, verblijven in een ietwat donkere zaal. Er zijn gelukkig genoeg kinderen bij die direct blij reageren, maar er zijn er tevens die stilletjes opgevouwen in zichzelf gekeerd in een hoekje op de grond zitten en repeterende stereotype bewegingen maken, ontoegankelijk voor wat voor een prikkel dan ook. Een schattig meisje Nesmi deint mee op een deuntje en lijkt door drie van ons onmiddellijk tegelijk behandeld te gaan worden, een ander iets ouder meisje Wajira met een enorme strekkramp in haar rug wordt behandeld door een lokale vrouw, die duidelijk weet wat te doen, maar vooral zeer liefdevol en respectvol met de kinderen omgaat. Waar ze tekort komt aan kennis, neemt haar intuïtie het naadloos over, tegelijk vindt zij het fijn dat we haar komen helpen en haar iets kunnen leren. Aangezien er onvoldoende vrouwkracht was om de kinderen adequaat therapie te geven, zijn de achterbeenspieren van Wajira ernstig verkort geraakt, zozeer dat zij niet meer kan staan; dit had voorkomen kunnen worden en zal hopelijk in de toekomst door de continue zorg van Nederlandse Cesar/PMT en wellicht fysiotherapie stagiaires niet meer voorkomen. Zo zien we dat onvoldoende personeel, kennis en organisatie kunnen lijden tot een nog ernstiger handicap… Een boos kijkend meisje krabt en bijt enkelen van ons keer op keer en is hierin niet te corrigeren. Zij heeft waarschijnlijk intensieve therapie nodig, iets wat hier nooit gegeven zal worden. Op de bovenverdieping en de voorhal/binnenplaats verblijven 110 volwassenen. Veel vrouwen met sterk uiteen lopende aandoeningen en achtergronden zitten gezellig te babbelen en verzorgen elkaar. Een vrouw die zeer lang met haar moeder in een openbare toiletruimte heeft geleefd en niet meer te hanteren was, bloeit na haar komst in dit huis weer helemaal op.

Missionares of Charity zijn ruim denkende mensen. ..

Rehabilitation Centre Digana
Een revalidatiecentrum in Sri Lanka is even wat anders dan ons geavanceerd, luxe en state of the Art ‘De Hoogstraat’. De revalidanten liggen op houten banken geduldig te wachten op hun beurt. Aangezien er geen fitnessapparatuur is, wordt er weinig in het voren door de mensen geoefend. Rust en een betrekkelijke orde met relaxte therapeuten zijn de ingrediënten waarmee gewerkt wordt. De ambtenarij is enorm, stapels papieren die in een aparte ruimte door een in net wit gestoken heer worden bijgehouden; het dossier over onze twee Cesar-stagiaires is dik en helaas ondoorgrondelijk. De goedkeuringen van het ministerie zijn of niet te vinden of hebben inmiddels een bijlage gekregen door toedoen van een nieuwe of andere secretary, waaruit naar hun zeggen blijkt dat de stagiaires boventallig zijn (iets wat bij ons tamelijk normaal is) èn een Sri-Lankaanse arbeidsplek innemen… jullie voelen ‘m al, dit gaat waarschijnlijk moeilijk lukken. De fysio’s wilden eerst niet de verantwoording nemen, later dus die boventalligheid en weer later werd het verhaal dat er een klacht was geweest over eerdere werkzaamheden. Vreemd om uiteindelijk te horen dat we wel schenkingen konden doen in de vorm van oefenmateriaal en dan wellicht…. Morgen weten we misschien meer en tot dan moeten we deze teleurstelling maar even los laten.