Eerste dagen in een ver en vertrouwd land
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
28 September 2015 | Tajikistan, Doesjanbe
Tajikistan waar ik nu voor de vierde keer ben, is een warme, zeer arme en islamitische staat met een vriendelijke bevolking waarvan een derde jonger dan 14 jaar is. De flat waar we wonen is dan ook omgeven met rennende kinderen, die net als in Nederland tikkertje spelen en kattenkwaad uithalen.
We werden direct uitgenodigd voor het vieren van het suiker-festival door de manager van Vahdat waar we de dagen erna trainingen zouden gaan geven. Een kamer met rondom kussens op de grond waar te midden een groot kleed was gedrapeerd met tientallen schalen gebak, fruit, noten, hapjes etc en apart gebrachte soep en thee. Het is als familie en vrienden gebruikelijk dat je een uurtje langs komt bij iedereen, die een dergelijk festijn heeft voorbereid, een gebed uitspreekt, wat eet, keuvelt en weer opstapt, apart en zeer gastvrij. Wij, als bijzondere gasten, krijgen dan nog wel een aantal gehandicapte kinderen “gepresenteerd “, die we ter afronding observeren/onderzoeken en hopelijk enkele adviezen kunnen geven.
De ontvangst door de medewerkers van ons rehab centre in Chorbog was zeer hartelijk, wel haast ontroerend. Ze droegen inmiddels licht blauwe uniformjasjes waarvan sommigen met dito broeken, professionaliteit straal je blijkbaar ook uit middels gelijkgestemdheid… De directrice die ons enkele dagen eerder midden in de nacht afhaalde van het vliegveld, had haar kleding omgeruild van jeans naar stemmig zwart/goud èn een ietwat andere teint/make-up, waardoor een wat ouder meisje getransformeerd was tot deftige lady. Nazira, de arts waar we intensief mee samenwerken en samen de trainingen gestalte geven, was zeer blij ons te zien en stelde gelijk voor enkele kinderen te zien.
Na deze meeting in Vahdat een training met 18 veelal Russische CBR dames gedaan. Onze tolk een Tadjieks meisje van 23 moest dan ook naar Russisch èn Tadjieks vertalen wat na onze eerdere ervaring met Nazira zeer vermoeiend is. Veel casuïstiek en praktijk-anekdotes vanuit het “veld” maakten de uitwisseling erg levendig, beeldend en vrolijk. Een stevige Russische vrouw bleek eerder trainingen gevolgd te hebben bij Russische fysio’s, waarbij bleek dat zij veel had opgestoken; binnenkort krijgen we dan ook de presentaties van deze collega’s en kunnen we vergelijken, wat toch altijd wel leerzaam is.
Vandaag, maandag, onze eerste werkdag in het rehab centre werd een afwisselende met veel kinderen en moeders. Iedereen is geduldig, wacht rustig haar beurt af en komt meestal met de slotvraag: - wordt mijn kind weer beter of gaat zij/hij weer lopen, zelfs bij de meest ernstige beelden… een goed en tactvol antwoord geven blijft lastig.
Het meegebrachte kinderrolstoeltje en posterior walkertje heb ik samen met Meroyt, onze fysio-assitent in elkaar gesleuteld, waardoor we Nazira morgen kunnen verrassen, evenals later deze week het kind van 4 jaar met spina bifida en haar vader!
We werden direct uitgenodigd voor het vieren van het suiker-festival door de manager van Vahdat waar we de dagen erna trainingen zouden gaan geven. Een kamer met rondom kussens op de grond waar te midden een groot kleed was gedrapeerd met tientallen schalen gebak, fruit, noten, hapjes etc en apart gebrachte soep en thee. Het is als familie en vrienden gebruikelijk dat je een uurtje langs komt bij iedereen, die een dergelijk festijn heeft voorbereid, een gebed uitspreekt, wat eet, keuvelt en weer opstapt, apart en zeer gastvrij. Wij, als bijzondere gasten, krijgen dan nog wel een aantal gehandicapte kinderen “gepresenteerd “, die we ter afronding observeren/onderzoeken en hopelijk enkele adviezen kunnen geven.
De ontvangst door de medewerkers van ons rehab centre in Chorbog was zeer hartelijk, wel haast ontroerend. Ze droegen inmiddels licht blauwe uniformjasjes waarvan sommigen met dito broeken, professionaliteit straal je blijkbaar ook uit middels gelijkgestemdheid… De directrice die ons enkele dagen eerder midden in de nacht afhaalde van het vliegveld, had haar kleding omgeruild van jeans naar stemmig zwart/goud èn een ietwat andere teint/make-up, waardoor een wat ouder meisje getransformeerd was tot deftige lady. Nazira, de arts waar we intensief mee samenwerken en samen de trainingen gestalte geven, was zeer blij ons te zien en stelde gelijk voor enkele kinderen te zien.
Na deze meeting in Vahdat een training met 18 veelal Russische CBR dames gedaan. Onze tolk een Tadjieks meisje van 23 moest dan ook naar Russisch èn Tadjieks vertalen wat na onze eerdere ervaring met Nazira zeer vermoeiend is. Veel casuïstiek en praktijk-anekdotes vanuit het “veld” maakten de uitwisseling erg levendig, beeldend en vrolijk. Een stevige Russische vrouw bleek eerder trainingen gevolgd te hebben bij Russische fysio’s, waarbij bleek dat zij veel had opgestoken; binnenkort krijgen we dan ook de presentaties van deze collega’s en kunnen we vergelijken, wat toch altijd wel leerzaam is.
Vandaag, maandag, onze eerste werkdag in het rehab centre werd een afwisselende met veel kinderen en moeders. Iedereen is geduldig, wacht rustig haar beurt af en komt meestal met de slotvraag: - wordt mijn kind weer beter of gaat zij/hij weer lopen, zelfs bij de meest ernstige beelden… een goed en tactvol antwoord geven blijft lastig.
Het meegebrachte kinderrolstoeltje en posterior walkertje heb ik samen met Meroyt, onze fysio-assitent in elkaar gesleuteld, waardoor we Nazira morgen kunnen verrassen, evenals later deze week het kind van 4 jaar met spina bifida en haar vader!
-
28 September 2015 - 19:30
Piet:
Voor de 4e keer aan het werk in een inmiddels voor jou vertrouwde omgeving. Hoe ga je om met die gevallen die zich aanbieden en waar geen perspectief voor is . Je kunt tenslotte geen wonderen verrichten of toch wel ? En is het de aandacht die jullie geven voor de gehandicapten voldoende om het gevoel te bevestigen dat men als "mens behandeld wordt ?"
Sterkte en blijf je updates met belangstelling volgen.
-
28 September 2015 - 20:27
Jackie:
Het begint een beetje als thuiskomen te voelen he pap?
Heel leuk zo'n feest en super dat jullie zo onthaald werden.
Kus, Jackie -
28 September 2015 - 22:19
Ingrid:
Het lijkt of je sneller geacclimatiseerd bent dan de andere keren. Je valt dan ook gelijk met je neus in het Suikerfeest -
29 September 2015 - 13:19
Petra Van Arnhem:
Tis weer heerlijk om jouw reisverslagen te lezen. Het lijkt wel een feuilleton. Goed om te lezen dat je er gelijk weer bent en er niets vreemd is. Ik zou bijna willen zeggen dat jij daar hoort.
Succes Mient. -
29 September 2015 - 18:10
Gerrie:
Heerlijk weer een beetje mee op reis. " Home is where you are" of zo iets. -
30 September 2015 - 13:16
Maaike:
Fijn te horen dat jullie goed zijn aangekomen en het ook goed is gekomen met de huisvesting.
Viel je toch zomaar even met je neus in de suiker ;-)
Liefs, Maaike -
30 September 2015 - 15:54
Rienk En Janneke Roukema:
Hallo Mient,
Je eerste briefing is geweldig enthousiast, Wat een ontvangst. Hoe arm men het ook heeft voor de gast staat het beste klaar.
Uit j e verslag begreep ik ook dat zo ,langzamerhand er ook lering getrokken wordt uit jullie bezoeken. Het lijkt me wel moeilijk om z vaak slecht nieuws gesprekken te moeten voeren. Want een autoriteit uit Nederland zou misschien iets kunnen bereiken.
En jullie bereiken uiteindelijk gelukkig ook goede resultaten.
Vol spanning wachten we het volgende verslag al weer af.
Hartelijke groet, ook voor je collega van nons beiden
Janneke en Rienk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
