Eeerste indrukken Tadjikistan

Tadjikistan, eerste indrukken en veel meer…..

Na een vlotte en lekkere vliegreis, waarbij ik ruimschoots kon slapen, kwam ik midden in de nacht op Dushanbe airport aan. De eerste indruk was er een van verbazing: een sobere kleine hal met één transportband, een omgeving zonder bedrijvigheid, maar wel met de nodige ambtenaren in zeer diverse uniformen. De afwerking van mijn al aangevraagde visum ging voor Tadjiekse begrippen erg snel, een uurtje, tijd is hier een relatief begrip en niet zo belangrijk. Na vele stempels, even zo vele formulieren en mannetjes langs een douanehokje waarvoor ik toch nog een formuliertje moest invullen, een mooie stempel kreeg en mocht doorlopen de nacht in waar ik na belaagd te zijn door taximannen, hartelijk werd ontvangen door Marcel en Jeanet.

De mensen hier zijn hartelijk en hulpvaardig, je voelt je hier snel op je gemak ook ’s nachts in de vele duistere straatjes en achter toch wel sombere flatgebouwen. Er wordt tot ’s avonds laat door kleine kinderen buiten gespeeld en door vrouwen geboend en tapijten geschrobd. Alles is hier namelijk snel stoffig/zanderig.
Onze flat is royaal en eenvoudig doch toereikend ingericht, we slapen er met vijf vrijwilligers. De stroom valt nu uit in deze hele wijk, dus ik maak deze zin nu even af met een zaklampje in mijn mond en ga morgen als het licht is verder. Dit gebeurt vrij vaak of het internet valt uit net als je mail aan het versturen bent, maar het maakt het geheel wel apart.
De kinderen in het child-studyhome zijn schatjes, zijn erg aanhankelijk, speels, zeer leergierig en de oudere boys willen graag armpje drukken en helpen bij de vele kleine klussen. In korte tijd heb ik drie “helpers”om me heen, die elkaar overtroeven om zich in te mogen zetten.
De kleinere meisjes helpen elkaar bij alles, indien iemand b.v. motorisch gezien niet zelf kan eten, wordt dit met haar gedaan. Een depressieve jongen, die zich af en toe terugtrekt, wordt echter met rust gelaten en moet door de vrijwilligers opgevangen worden. Er wordt helaas veel televisie gekeken en ook hierin moeten de kinderen verteld worden dat er andere dingen zijn, zoals spelletjes doen of samen muziek maken. Er wordt samen gegeten, waarbij er duidelijke taken zijn in het realiseren ervan.

We behandelen enkele kinderen in dit home en zien regelmatig poliklinische kids van zeer uiteen lopende aard. Vanochtend een huisbezoek gedaan waarbij opa, de patriarch van een groot huis, een ieder achter zijn vodden aanzat, wat resulteerde in een snel zelf gemaakte statafel voor zijn kleinkind. Morgen komt hij ook mee naar ons studyhome om de al (zelf) aangeschafte oude rolstoel samen met mij te modeleren, het kind verzuipt er namelijk compleet in. Bert, de vader van Anna een vrijwilligster, heeft onze loopbrug weer verstelbaar gemaakt en gaat nog drie rolstoelen met te kleine voorwieltjes veranderen bij een lasser.

Gister een huisbezoek gehad bij de ouders van Akkran, een jongen van 17 met zeer ernstig polio en een enorme gibbus. Dit was in de bergen ten noorden van Dushanbe in een klein dorp met steile paadjes waar deze jongen gedragen moest worden. Vanzelfsprekend moesten we eerst uitgebreid eten, platte broden, preisoep in melk, tientallen soorten toffees, koekjes en plof: een nationaal gerecht: rijst met wortels, kikkererwten, olijfolie en kippenvlees. Smakelijk maar je moet wel om het vlees heen eten om redenen die jullie wel kunnen raden. Alle vrijwilligers lopen inmiddels rond met diarrhee, ik ontspring tot nog toe de dans, omdat ik alles naspoel met flessenwater, incl. mijn tanden en geen vlees eet. Het was een vertederende gebeurtenis om hem te zien met zijn moeder, zusjes en broertjes, die hij maanden niet gezien had, het is een mooi landschap met prachtige vergezichten op de bergen tot ongeveer 3000 m. hoog en snel stromende riviertjes, ezeltjes en magere koeien langs de weg.


Het verkeer, waar iedereen zijn rijbewijs gekocht heeft en rijdt in de afdankers van Duitsland en Nederland, is een grote chaos. Er gebeuren echter haast geen ongelukken, werkelijk alle auto hebben butsen en gebroken voorruiten, rijden met blauwe walmpluimen en houden zich qua regels alleen aan de stoplichten. Verkeersborden zijn er vrijwel niet, wegmarkeringen ook niet en rechts met z’n tweeën inhalen zie je regelmatig. Goedkoop benzine “tanken” doe je aan de kant van de weg: er wordt een emmer met 10 ltr. benzine (octaan 72, 80, 92 en max. 95 zijn de smaken) getapt en via een grote trechter in het vehikel gegoten, soms loopt de motor nog….

Het internaat met 209 kinderen, dat door onze stichting is geadopteerd om het o.a. paramedische zorg te verlenen is zéér indrukwekkend! De kinderen krijgen in dit staatshuis gedurende een klein dagdeel alleen de meest elementaire onderwijsvakken. Medische zorg is ons een raadsel en paramedische zorg was er niet totdat wij als stichting kwamen. We zijn daar drie middagen en selecteren de kids door onze collega Anna èn door bij de eetzaal te gaan staan en de meest schrijnende kinderen er tussen uit te “halen”. Er is geen water (behalve in de keuken) ook niet in de toiletten (gat in de grond) en toiletpapier is er in de vorm van… boomblaadjes. De kids zijn dus zeer vuil en hebben allerlei ziektes, waartegen zij zich toch hebben weten te wapenen, we kunnen ons voorstellen dat een jongetje dat al weken bloed ophoest open tb heeft en een zeer geel kind hepatitis. Maar goed, we geven een tien, twintigtal kinderen therapie in een wel mooi en inmiddels schoongemaakt oefenzaaltje, waarbij het aandoenlijk is om te merken dat ze dit heel fijn vinden. De nieuwe directeur is een begane man, maar zijn voorganger loopt er ook nog rond, omdat hem de hand boven het hoofd wordt gehouden door een bevriende hoge ambtenaar of zelfs minister. (je kunt hier namelijk vrijwel elke baan kopen, dus een ministerspost zegt vaak niet alles)
Corruptie is een gevleugeld woord bij ons, maar hier iets van alle dag...

Het is een optimistisch land met leergierige en vriendelijke mensen, die graag hun land willen veranderen, zich goed proberen te scholen en ondanks de alom vervuilende auto’s en vuurtjes hun huizen continu schoonboenen en hun kinderen keurig en vleurig aankleden.

Kortom er gebeuren zeer veel dingen om en met mij heen, er wordt veel gepraat hoe nu verder en beter.
De trein rolt en dendert door….

Hartelijke groet Mient