Eeerste indrukken Tadjikistan
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
05 Mei 2010 | Nederland, Amersfoort
Aangevulde versie met commentaar bij de foto's
Tadjikistan, eerste indrukken en veel meer…..
Na een vlotte en lekkere vliegreis, waarbij ik ruimschoots kon slapen, kwam ik midden in de nacht op Dushanbe airport aan. De eerste indruk was er een van verbazing: een sobere kleine hal met één transportband, een omgeving zonder bedrijvigheid, maar wel met de nodige ambtenaren in zeer diverse uniformen. De afwerking van mijn al aangevraagde visum ging voor Tadjiekse begrippen erg snel, een uurtje, tijd is hier een relatief begrip en niet zo belangrijk. Na vele stempels, even zo vele formulieren en mannetjes langs een douanehokje waarvoor ik toch nog een formuliertje moest invullen, een mooie stempel kreeg en mocht doorlopen de nacht in waar ik na belaagd te zijn door taximannen, hartelijk werd ontvangen door Marcel en Jeanet.
De mensen hier zijn hartelijk en hulpvaardig, je voelt je hier snel op je gemak ook ’s nachts in de vele duistere straatjes en achter toch wel sombere flatgebouwen. Er wordt tot ’s avonds laat door kleine kinderen buiten gespeeld en door vrouwen geboend en tapijten geschrobd. Alles is hier namelijk snel stoffig/zanderig.
Onze flat is royaal en eenvoudig doch toereikend ingericht, we slapen er met vijf vrijwilligers. De stroom valt nu uit in deze hele wijk, dus ik maak deze zin nu even af met een zaklampje in mijn mond en ga morgen als het licht is verder. Dit gebeurt vrij vaak of het internet valt uit net als je mail aan het versturen bent, maar het maakt het geheel wel apart.
De kinderen in het child-studyhome zijn schatjes, zijn erg aanhankelijk, speels, zeer leergierig en de oudere boys willen graag armpje drukken en helpen bij de vele kleine klussen. In korte tijd heb ik drie “helpers”om me heen, die elkaar overtroeven om zich in te mogen zetten.
De kleinere meisjes helpen elkaar bij alles, indien iemand b.v. motorisch gezien niet zelf kan eten, wordt dit met haar gedaan. Een depressieve jongen, die zich af en toe terugtrekt, wordt echter met rust gelaten en moet door de vrijwilligers opgevangen worden. Er wordt helaas veel televisie gekeken en ook hierin moeten de kinderen verteld worden dat er andere dingen zijn, zoals spelletjes doen of samen muziek maken. Er wordt samen gegeten, waarbij er duidelijke taken zijn in het realiseren ervan.
We behandelen enkele kinderen in dit home en zien regelmatig poliklinische kids van zeer uiteen lopende aard. Vanochtend een huisbezoek gedaan waarbij opa, de patriarch van een groot huis, een ieder achter zijn vodden aanzat, wat resulteerde in een snel zelf gemaakte statafel voor zijn kleinkind. Morgen komt hij ook mee naar ons studyhome om de al (zelf) aangeschafte oude rolstoel samen met mij te modeleren, het kind verzuipt er namelijk compleet in. Bert, de vader van Anna een vrijwilligster, heeft onze loopbrug weer verstelbaar gemaakt en gaat nog drie rolstoelen met te kleine voorwieltjes veranderen bij een lasser.
Gister een huisbezoek gehad bij de ouders van Akkran, een jongen van 17 met zeer ernstig polio en een enorme gibbus. Dit was in de bergen ten noorden van Dushanbe in een klein dorp met steile paadjes waar deze jongen gedragen moest worden. Vanzelfsprekend moesten we eerst uitgebreid eten, platte broden, preisoep in melk, tientallen soorten toffees, koekjes en plof: een nationaal gerecht: rijst met wortels, kikkererwten, olijfolie en kippenvlees. Smakelijk maar je moet wel om het vlees heen eten om redenen die jullie wel kunnen raden. Alle vrijwilligers lopen inmiddels rond met diarrhee, ik ontspring tot nog toe de dans, omdat ik alles naspoel met flessenwater, incl. mijn tanden en geen vlees eet. Het was een vertederende gebeurtenis om hem te zien met zijn moeder, zusjes en broertjes, die hij maanden niet gezien had, het is een mooi landschap met prachtige vergezichten op de bergen tot ongeveer 3000 m. hoog en snel stromende riviertjes, ezeltjes en magere koeien langs de weg.
Het verkeer, waar iedereen zijn rijbewijs gekocht heeft en rijdt in de afdankers van Duitsland en Nederland, is een grote chaos. Er gebeuren echter haast geen ongelukken, werkelijk alle auto hebben butsen en gebroken voorruiten, rijden met blauwe walmpluimen en houden zich qua regels alleen aan de stoplichten. Verkeersborden zijn er vrijwel niet, wegmarkeringen ook niet en rechts met z’n tweeën inhalen zie je regelmatig. Goedkoop benzine “tanken” doe je aan de kant van de weg: er wordt een emmer met 10 ltr. benzine (octaan 72, 80, 92 en max. 95 zijn de smaken) getapt en via een grote trechter in het vehikel gegoten, soms loopt de motor nog….
Het internaat met 209 kinderen, dat door onze stichting is geadopteerd om het o.a. paramedische zorg te verlenen is zéér indrukwekkend! De kinderen krijgen in dit staatshuis gedurende een klein dagdeel alleen de meest elementaire onderwijsvakken. Medische zorg is ons een raadsel en paramedische zorg was er niet totdat wij als stichting kwamen. We zijn daar drie middagen en selecteren de kids door onze collega Anna èn door bij de eetzaal te gaan staan en de meest schrijnende kinderen er tussen uit te “halen”. Er is geen water (behalve in de keuken) ook niet in de toiletten (gat in de grond) en toiletpapier is er in de vorm van… boomblaadjes. De kids zijn dus zeer vuil en hebben allerlei ziektes, waartegen zij zich toch hebben weten te wapenen, we kunnen ons voorstellen dat een jongetje dat al weken bloed ophoest open tb heeft en een zeer geel kind hepatitis. Maar goed, we geven een tien, twintigtal kinderen therapie in een wel mooi en inmiddels schoongemaakt oefenzaaltje, waarbij het aandoenlijk is om te merken dat ze dit heel fijn vinden. De nieuwe directeur is een begane man, maar zijn voorganger loopt er ook nog rond, omdat hem de hand boven het hoofd wordt gehouden door een bevriende hoge ambtenaar of zelfs minister. (je kunt hier namelijk vrijwel elke baan kopen, dus een ministerspost zegt vaak niet alles)
Corruptie is een gevleugeld woord bij ons, maar hier iets van alle dag...
Het is een optimistisch land met leergierige en vriendelijke mensen, die graag hun land willen veranderen, zich goed proberen te scholen en ondanks de alom vervuilende auto’s en vuurtjes hun huizen continu schoonboenen en hun kinderen keurig en vleurig aankleden.
Kortom er gebeuren zeer veel dingen om en met mij heen, er wordt veel gepraat hoe nu verder en beter.
De trein rolt en dendert door….
Hartelijke groet Mient
128 Een zeer depressieve jongen, maar...
035 Azfalsoh, mijn grootse hulp
037 Moeder en dochter, theeschenksters in een blindeninternaat
050 Lailoh, zwaar spastisch, goedlachs meisje in Studyhome
058 Buurtkinderen bij onze flat
076 Akkram, sinds maanden bij zijn familie
085 Zusjes van Akkram in de kookhut
091 Afval met groenteverbouwing vlak bij elkaar
100 Opa heeft met een kleine uitleg zelf een statafel voor zijn kleinzoon gemaakt
103 Opa en goede patriarch
111 Gevallen, geslagen of mishandeld, we zullen het niet te weten komen
113 Plof, het nationale gerecht door "ons", het Studyhome aan het staatsinternaat geschonken
114 Hier vallen we absoluut stil, we voelen ons een soort SS-kampdokter, die selekteert wie er "door" mag, in ons geval wie er behandelt c.q. geopereerd wordt via de stichting; wij dragen n.l. kinderen voor aan een orthopedische chirurg
Tadjikistan, eerste indrukken en veel meer…..
Na een vlotte en lekkere vliegreis, waarbij ik ruimschoots kon slapen, kwam ik midden in de nacht op Dushanbe airport aan. De eerste indruk was er een van verbazing: een sobere kleine hal met één transportband, een omgeving zonder bedrijvigheid, maar wel met de nodige ambtenaren in zeer diverse uniformen. De afwerking van mijn al aangevraagde visum ging voor Tadjiekse begrippen erg snel, een uurtje, tijd is hier een relatief begrip en niet zo belangrijk. Na vele stempels, even zo vele formulieren en mannetjes langs een douanehokje waarvoor ik toch nog een formuliertje moest invullen, een mooie stempel kreeg en mocht doorlopen de nacht in waar ik na belaagd te zijn door taximannen, hartelijk werd ontvangen door Marcel en Jeanet.
De mensen hier zijn hartelijk en hulpvaardig, je voelt je hier snel op je gemak ook ’s nachts in de vele duistere straatjes en achter toch wel sombere flatgebouwen. Er wordt tot ’s avonds laat door kleine kinderen buiten gespeeld en door vrouwen geboend en tapijten geschrobd. Alles is hier namelijk snel stoffig/zanderig.
Onze flat is royaal en eenvoudig doch toereikend ingericht, we slapen er met vijf vrijwilligers. De stroom valt nu uit in deze hele wijk, dus ik maak deze zin nu even af met een zaklampje in mijn mond en ga morgen als het licht is verder. Dit gebeurt vrij vaak of het internet valt uit net als je mail aan het versturen bent, maar het maakt het geheel wel apart.
De kinderen in het child-studyhome zijn schatjes, zijn erg aanhankelijk, speels, zeer leergierig en de oudere boys willen graag armpje drukken en helpen bij de vele kleine klussen. In korte tijd heb ik drie “helpers”om me heen, die elkaar overtroeven om zich in te mogen zetten.
De kleinere meisjes helpen elkaar bij alles, indien iemand b.v. motorisch gezien niet zelf kan eten, wordt dit met haar gedaan. Een depressieve jongen, die zich af en toe terugtrekt, wordt echter met rust gelaten en moet door de vrijwilligers opgevangen worden. Er wordt helaas veel televisie gekeken en ook hierin moeten de kinderen verteld worden dat er andere dingen zijn, zoals spelletjes doen of samen muziek maken. Er wordt samen gegeten, waarbij er duidelijke taken zijn in het realiseren ervan.
We behandelen enkele kinderen in dit home en zien regelmatig poliklinische kids van zeer uiteen lopende aard. Vanochtend een huisbezoek gedaan waarbij opa, de patriarch van een groot huis, een ieder achter zijn vodden aanzat, wat resulteerde in een snel zelf gemaakte statafel voor zijn kleinkind. Morgen komt hij ook mee naar ons studyhome om de al (zelf) aangeschafte oude rolstoel samen met mij te modeleren, het kind verzuipt er namelijk compleet in. Bert, de vader van Anna een vrijwilligster, heeft onze loopbrug weer verstelbaar gemaakt en gaat nog drie rolstoelen met te kleine voorwieltjes veranderen bij een lasser.
Gister een huisbezoek gehad bij de ouders van Akkran, een jongen van 17 met zeer ernstig polio en een enorme gibbus. Dit was in de bergen ten noorden van Dushanbe in een klein dorp met steile paadjes waar deze jongen gedragen moest worden. Vanzelfsprekend moesten we eerst uitgebreid eten, platte broden, preisoep in melk, tientallen soorten toffees, koekjes en plof: een nationaal gerecht: rijst met wortels, kikkererwten, olijfolie en kippenvlees. Smakelijk maar je moet wel om het vlees heen eten om redenen die jullie wel kunnen raden. Alle vrijwilligers lopen inmiddels rond met diarrhee, ik ontspring tot nog toe de dans, omdat ik alles naspoel met flessenwater, incl. mijn tanden en geen vlees eet. Het was een vertederende gebeurtenis om hem te zien met zijn moeder, zusjes en broertjes, die hij maanden niet gezien had, het is een mooi landschap met prachtige vergezichten op de bergen tot ongeveer 3000 m. hoog en snel stromende riviertjes, ezeltjes en magere koeien langs de weg.
Het verkeer, waar iedereen zijn rijbewijs gekocht heeft en rijdt in de afdankers van Duitsland en Nederland, is een grote chaos. Er gebeuren echter haast geen ongelukken, werkelijk alle auto hebben butsen en gebroken voorruiten, rijden met blauwe walmpluimen en houden zich qua regels alleen aan de stoplichten. Verkeersborden zijn er vrijwel niet, wegmarkeringen ook niet en rechts met z’n tweeën inhalen zie je regelmatig. Goedkoop benzine “tanken” doe je aan de kant van de weg: er wordt een emmer met 10 ltr. benzine (octaan 72, 80, 92 en max. 95 zijn de smaken) getapt en via een grote trechter in het vehikel gegoten, soms loopt de motor nog….
Het internaat met 209 kinderen, dat door onze stichting is geadopteerd om het o.a. paramedische zorg te verlenen is zéér indrukwekkend! De kinderen krijgen in dit staatshuis gedurende een klein dagdeel alleen de meest elementaire onderwijsvakken. Medische zorg is ons een raadsel en paramedische zorg was er niet totdat wij als stichting kwamen. We zijn daar drie middagen en selecteren de kids door onze collega Anna èn door bij de eetzaal te gaan staan en de meest schrijnende kinderen er tussen uit te “halen”. Er is geen water (behalve in de keuken) ook niet in de toiletten (gat in de grond) en toiletpapier is er in de vorm van… boomblaadjes. De kids zijn dus zeer vuil en hebben allerlei ziektes, waartegen zij zich toch hebben weten te wapenen, we kunnen ons voorstellen dat een jongetje dat al weken bloed ophoest open tb heeft en een zeer geel kind hepatitis. Maar goed, we geven een tien, twintigtal kinderen therapie in een wel mooi en inmiddels schoongemaakt oefenzaaltje, waarbij het aandoenlijk is om te merken dat ze dit heel fijn vinden. De nieuwe directeur is een begane man, maar zijn voorganger loopt er ook nog rond, omdat hem de hand boven het hoofd wordt gehouden door een bevriende hoge ambtenaar of zelfs minister. (je kunt hier namelijk vrijwel elke baan kopen, dus een ministerspost zegt vaak niet alles)
Corruptie is een gevleugeld woord bij ons, maar hier iets van alle dag...
Het is een optimistisch land met leergierige en vriendelijke mensen, die graag hun land willen veranderen, zich goed proberen te scholen en ondanks de alom vervuilende auto’s en vuurtjes hun huizen continu schoonboenen en hun kinderen keurig en vleurig aankleden.
Kortom er gebeuren zeer veel dingen om en met mij heen, er wordt veel gepraat hoe nu verder en beter.
De trein rolt en dendert door….
Hartelijke groet Mient
128 Een zeer depressieve jongen, maar...
035 Azfalsoh, mijn grootse hulp
037 Moeder en dochter, theeschenksters in een blindeninternaat
050 Lailoh, zwaar spastisch, goedlachs meisje in Studyhome
058 Buurtkinderen bij onze flat
076 Akkram, sinds maanden bij zijn familie
085 Zusjes van Akkram in de kookhut
091 Afval met groenteverbouwing vlak bij elkaar
100 Opa heeft met een kleine uitleg zelf een statafel voor zijn kleinzoon gemaakt
103 Opa en goede patriarch
111 Gevallen, geslagen of mishandeld, we zullen het niet te weten komen
113 Plof, het nationale gerecht door "ons", het Studyhome aan het staatsinternaat geschonken
114 Hier vallen we absoluut stil, we voelen ons een soort SS-kampdokter, die selekteert wie er "door" mag, in ons geval wie er behandelt c.q. geopereerd wordt via de stichting; wij dragen n.l. kinderen voor aan een orthopedische chirurg
-
05 Mei 2010 - 18:46
Piet:
Mient, je gelooft je ogen niet als je de foto's ziet en jouw eerste reactie leest. Het is in onze westerse denkwijze sowieso een depressieve omgeving en kan me heel goed voorstellen dat jullie dan denken met het goede werk wat je vericht dat je een druppel op de gloeiende plaat bent. De eerste aanzet op lokaal niveau is met veel elan ingezet en dat geeft voldoening. Ga door en blijf van het vlees af.Let ook op je drinken. Heb zelf ooit in een voormalig oostblokland een fles rode wijn besteld wat uiteindelijk in bevroren toestand werd ontkurkt.Brrrrrr -
06 Mei 2010 - 06:33
Anka:
Ha Mient,
indrukwekkend hoor! Wat een schrijnend verschil met onze zorg hier. Fijn om te lezen dat je nu echt een collega met de naam Anna hebt, dat wilde je toch altijd al? Hou je taai en blijf gezond (dat lijkt ook een uitdaging te zijn daar). Blijf met plezier je verhalen volgen!
groet Anka -
06 Mei 2010 - 08:36
Goos:
Mient,
mooi verslag, wat een nieuwe ervaringen!
blijf gezond, groet Goos -
06 Mei 2010 - 20:18
Herman:
Hallo Mient, leuk om te lezen wat je daar tegenkomt. Veel succes en plezier! -
07 Mei 2010 - 16:58
Nienke:
indrukwekkend te lezen wat je allemaal mee maakt, en hoe betrekkelijk is het gezeur om alle luze. Pas op jezelf.T,is heel wat voor jou om geen vlees te eten . maar verstandig. Houd je aan der regels: peel it or cook it or boil it (ook met fruit) -
09 Mei 2010 - 18:09
Bert En Anneke:
Hallo Mient en Jeanet,
Wij zijn vrijdagavond weer veilig geland op schiphol. (in Spanje en Ierland waren weer vliegvelden gesloten ivm de aswolken).Het inchecken op de airport van Dushanbe ging op zich prima, alleen hadden we volgens de Tajiken te veel gewicht in koffers en handbage. Dit mocht nu in totaal nog maar 15 + 5 kilo zijn. Voor elke kilo moest er 5 euro betaald worden, wat dan weer in Somoni betaald worden. Je kunt er niet pinnen of euro's wisselen. De paspoort controle in Dushanbe verliep erg traag. De Tajiken waren erg ongedurig en stonden te duwen om er door te komen. Ze moesten achter de rode streep wachten en werden steeds door een beambte hardhandig elke 3 minuten terug geduwd. Onze registratie werd oké bevonden, dat was echt een pak van ons hart. Het wachten op St. Petersburg (9 uur) was echt boring. We waren 19.40 uur weer op Schiphol en om 22.15 kwamen we weer thuis aan. Moe maar voldaan zijn we ons bed in gekropen en zijn nu nog aan het dagdromen over alles wat we samen met jullie en onze dochter Anna hebben beleefd in Tajikistan. Het was best wel moeilijk om haar daar achter te laten en voor de 2e keer afscheid van haar te moeten nemen. Maar ze is bij jullie in goede handen.
God bless you!
Alsnog de hartelijke groeten van Bert en van mij natuurlijk. Groetjes Anneke -
09 Mei 2010 - 19:23
Monique:
Ha die Mient,
Wat een verhalen en belevenissen. Schrijnend om te lezen hoe de zorg daar is geregeld, maar goed dat jullie daar zijn om deze mensen te helpen. ook al is het misschien een druppel op een gloeiende plaat , het is wel een druppel en ik denk dat dat beter is dan iets. Heel veel succes de komende tijd, let op en zorg goed voor jezelf, veel liefs van ons allemaal, Monique. -
11 Mei 2010 - 14:18
Ilonka St.Jago:
Ha Mient,
Wat kun je ontzettend leuk schrijven zeg! Wat een tegenstelling met Nederland, de arme zieltjes...
Wat fijn dat je daar helpt. Ze kunnen geen betere treffen.
Take care!! Ilonka
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
