Taxi-driver and protheses factory
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
15 Mei 2010 | Nederland, Amersfoort
The taxi-driver
Een taxi geef je een seintje aan de kant van de “bewolkte” weg. Onze man remde en nam ons na onderhandeling vriendelijk mee. Het viel mij al snel op dat hij er wat stijfjes bijzat, bij nadere bespieding bleek hij zijn linker been niet te gebruiken bij het toch wel noodzakelijke (ont)koppelen. Hij drukte alle drie pedalen beurtelings in, uitsluitend met zijn rechter voet. In het Tadjieks/ Engels/ gebarenmakend vroeg ik voorzichtig wat hij deed. Het antwoord was simpel: - ik heb een prothese! Als tussengas bediende hij met zijn rechter duim een zelf gefabriceerde gasknop, die verbonden was met het gaspedaal. Geniaal!!
Hij praatte honderduit: - over zijn Otto Bock prothese, ja werkelijk, hij had deze ooit (17 jaar geleden) in Armenié laten maken; - over zijn diensttijd in het leger als driesterren officier, toonde mij daartoe z’n mobilisatiepaspoort; - had het vervolgens weer over zijn inmiddels slechte prothese en begon steeds meer te glimmen. Toen hij hoorde dat ik wel iets van protheses afwist, ging het glimmen over in stralen. De Tadjiekse jongens van het study-home lachten zich een deuk over mijn Tadjieks, maar vulden me wel aan.
Bij onze bestemming aangekomen, nodigde ik de man uit, mij zijn protheseknie te laten zien. Er was, omdat dit zich afspeelde op een druk plein enige gêne, maar een steeg bood uitkomst. Zijn “ontblootte” knie was totaal versleten, werd met ijzerdraad bij elkaar gehouden en de kunststof-aanslag was geplet tot enkele millimeters. Na enkele testjes en adviezen ging de man uitgelaten naar zijn auto, alwaar we z’n telefoonnummer kregen voor een gratis ritje….
Luid toeterend en zwaaiend reed hij weg.
Protheses factory
Een orthopedische werkplaats is een ander fenomeen dan op De Hoogstraat. Een zeer groot gebouw met veel grote ruimtes. Je komt net als in de ziekenhuizen binnenlopen zonder afspraak, legt je probleem uit en gaat zitten wachten. In ons geval werden we gelijk geholpen, want onze routing liep via de technisch directeur langs de algemene directeur en het hoofd van de werkplaats naar de uitvoerende instrumentmakers. Handig maar niet erg democratisch, als westerling meen je nooit tijd te hebben en heb je wat ruilmateriaal bij je in de vorm van poly-propyleen platen. Gretige ogen en wederom veel vragen, onze instrumentmaker had zijn studie in Armenie gedaan en wilde graag een week “stage” lopen in Nederland. In 10 minuten werden er vervolgens vijf kinderen van ons geobserveerd en met ons besproken, gelukkig waren we het na een kleine discussie (KEVO of EVO?) snel eens en kunnen we morgen komen voor het gipsen.
Ik zal dan opnieuw materialen meenemen en samen met hen het gipsen doen, lekker leren van elkaar en met je handen werken. Onze instrumentmaker spreekt gelukkig redelijk engels en is zeer leergierig. Echte vakmensen die er lol in hebben, maar jammer genoeg niet altijd voldoende materialen hebben om hun producten te kunnen maken. Als er geen knieën zijn, loopt iemand een maandje later of loopt op zijn oude exemplaar door. (zie mijn verhaal over de taxi-driver)
Niemand moppert en iedereen is dankbaar….
Ik weet inmiddels niet meer, waarom dat bij ons niet zo is.
Een taxi geef je een seintje aan de kant van de “bewolkte” weg. Onze man remde en nam ons na onderhandeling vriendelijk mee. Het viel mij al snel op dat hij er wat stijfjes bijzat, bij nadere bespieding bleek hij zijn linker been niet te gebruiken bij het toch wel noodzakelijke (ont)koppelen. Hij drukte alle drie pedalen beurtelings in, uitsluitend met zijn rechter voet. In het Tadjieks/ Engels/ gebarenmakend vroeg ik voorzichtig wat hij deed. Het antwoord was simpel: - ik heb een prothese! Als tussengas bediende hij met zijn rechter duim een zelf gefabriceerde gasknop, die verbonden was met het gaspedaal. Geniaal!!
Hij praatte honderduit: - over zijn Otto Bock prothese, ja werkelijk, hij had deze ooit (17 jaar geleden) in Armenié laten maken; - over zijn diensttijd in het leger als driesterren officier, toonde mij daartoe z’n mobilisatiepaspoort; - had het vervolgens weer over zijn inmiddels slechte prothese en begon steeds meer te glimmen. Toen hij hoorde dat ik wel iets van protheses afwist, ging het glimmen over in stralen. De Tadjiekse jongens van het study-home lachten zich een deuk over mijn Tadjieks, maar vulden me wel aan.
Bij onze bestemming aangekomen, nodigde ik de man uit, mij zijn protheseknie te laten zien. Er was, omdat dit zich afspeelde op een druk plein enige gêne, maar een steeg bood uitkomst. Zijn “ontblootte” knie was totaal versleten, werd met ijzerdraad bij elkaar gehouden en de kunststof-aanslag was geplet tot enkele millimeters. Na enkele testjes en adviezen ging de man uitgelaten naar zijn auto, alwaar we z’n telefoonnummer kregen voor een gratis ritje….
Luid toeterend en zwaaiend reed hij weg.
Protheses factory
Een orthopedische werkplaats is een ander fenomeen dan op De Hoogstraat. Een zeer groot gebouw met veel grote ruimtes. Je komt net als in de ziekenhuizen binnenlopen zonder afspraak, legt je probleem uit en gaat zitten wachten. In ons geval werden we gelijk geholpen, want onze routing liep via de technisch directeur langs de algemene directeur en het hoofd van de werkplaats naar de uitvoerende instrumentmakers. Handig maar niet erg democratisch, als westerling meen je nooit tijd te hebben en heb je wat ruilmateriaal bij je in de vorm van poly-propyleen platen. Gretige ogen en wederom veel vragen, onze instrumentmaker had zijn studie in Armenie gedaan en wilde graag een week “stage” lopen in Nederland. In 10 minuten werden er vervolgens vijf kinderen van ons geobserveerd en met ons besproken, gelukkig waren we het na een kleine discussie (KEVO of EVO?) snel eens en kunnen we morgen komen voor het gipsen.
Ik zal dan opnieuw materialen meenemen en samen met hen het gipsen doen, lekker leren van elkaar en met je handen werken. Onze instrumentmaker spreekt gelukkig redelijk engels en is zeer leergierig. Echte vakmensen die er lol in hebben, maar jammer genoeg niet altijd voldoende materialen hebben om hun producten te kunnen maken. Als er geen knieën zijn, loopt iemand een maandje later of loopt op zijn oude exemplaar door. (zie mijn verhaal over de taxi-driver)
Niemand moppert en iedereen is dankbaar….
Ik weet inmiddels niet meer, waarom dat bij ons niet zo is.
-
15 Mei 2010 - 12:09
Mira:
Mient, wat weet je het toch weer treffend & beeldend te vertellen!
En ja, wij mogen ons echt meer realiseren hoe goed we het hebben hier!
Dikke kus,
nichie Mira -
15 Mei 2010 - 17:34
Janine ;-):
Hoi Mient,
Fijn dat je 't zo naar je zin hebt en ons trakteert op mooie verhalen.
Ik hoop dat de 'mood' van de tevredenheid om je heen en het ontbreken van gemopper nog heel lang met je meedraagt. Dan kunnen we nog langer genieten van je reislust.
Hartelijke groetjes! -
16 Mei 2010 - 07:56
Hanneke:
ha Mient,
Wat een interessante verslagen! En dan te bedenken, dat het slechts een fractie zal zijn van wat je allemaal ziet en meemaakt!
En; interessante vraag waarom bij ons niet iedereen dankbaar is en vaak ook bromt. Wat hebben de Tadjikistanen, wat wij weer moeten ontberen? Leeft men daar meer met wat er op dat moment is en kijken wij meer vooruit? Zou het zijn het dat bezit ontevredener maakt? En sturen deze eigenschappen ook niet juist weer aan op nieuwe ontwikkelingen? Toch ervaar ik op de Hoogstraat toch veelal ook veel dankbaarheid en bewondering...
Ik hoop op nog veel verhalen in je laatste 12 dagen.
Geniet!
groetjes
- hanneke -
16 Mei 2010 - 11:49
Hans Maarten:
klinkt veelbewogen, veel plezier, Mient! groeten, hmk -
16 Mei 2010 - 12:11
Eugénie:
hoi Mient,
goed om van je te horen. Wat een andere wereld en wat een andere manier van doen. Ik vind het wel stoer van je dat je met die taxichauffeur aan de praat ging over zijn prothese enz.
Het "blij zijn met wat je hebt" is een mooi item om op verder te borduren in de toekomst! Hebben we het later nog wel eens over denk ik.
veel plezier daar!
x Eusj -
16 Mei 2010 - 15:43
Monique:
Hoi Mient,
Zo val je van de ene verbazing in de andere. Leuk om je verslagen te lezen.Nog een goede tijd toegewenst,
Groet,Monique. -
16 Mei 2010 - 20:05
Herman:
Hoi Mient,
Prachtig werk! Nog veel plezier! -
17 Mei 2010 - 07:05
Henk :
Hoi Mient, Leuk te lezen dat je taalvaardigheid zich in verrassende richtingen aan het uitbeiden is. Mooi dat zo'taxichauffeur ook zonder "Mini" met een brede smile rondrijdt.
Nog wat mooie dagen gewenst daar!
Groeten, Henk -
17 Mei 2010 - 09:27
Renée:
Hoi Mient,
Ik hoor je je verhalen schrijven. Indrukwekkend wat je vertelt. Gelukkig klinkt ook het genieten er in door. Verheug me op je terugkomst. Het is zo opgeruimd in de Hoogstraat nu ;0). Zo te horen zijn alle spullen wel heel erg bruikbaar in T. Het ga jou, de kinderen en je collega's goed in T.
Groet, Renée -
17 Mei 2010 - 11:05
Hans Liefhebber:
Ha Mient, De volgelingen van Marx hebben nog wat te leren van een Westerse socialist begrijp ik. Dank voor je attente kaart. Afschied was prachtig. Goede thuisreis en tot ziens,
Hans -
17 Mei 2010 - 14:44
Petra :
Hoi Mient,
Wat een verhalen zeg!Het is inderdaad een compleet andere wereld waar je nu bent.Soms goed om even stil te staan bij alle mogelijkheden en luxe die we hier hebben.Geniet nog van je laatste dagen. De tijd gaat snel!
x Petra -
17 Mei 2010 - 19:12
Hilda:
Hoi lieve Mient,
Wat goed om je verhalen te lezen en te weten dat het goed met je gaat. Wat maak je een hoop mee en wat zal het allemaal bijzonder zijn. Zo anders dan hier, wat fantastisch dat je daar bent. Veel plezier en geniet ervan. Liefs, Hilda -
17 Mei 2010 - 19:40
Paulien Moons :
Hallo Mient, het klinkt alsof je wat "gewend" bent geraakt aan de belabberde situatie die daar is.Het zal een cultuurshock voor je worden als je weer op de Hoogstraat rond loopt.
PS. Tamara heeft donderdag 19 mei haar laatste werkdag. Kan zich nog niet voorstellen hoe ze haar kind er straks uit moet poepen.
Groet Paulus. -
18 Mei 2010 - 19:56
Nienke Fennema:
he mient,
via mijn oud collega's bij de hoogstraat hoorde ik van je avonturen. Natuurlijk ga ik meteen je site bekijken. Wat geweldig en bijzonder. Ergens verbaast het me ook niet dat juist jij je in zo;n avontuur stort. Typisch Mient.....Het is bijzonder je belevenissen te lezen, en het zet je inderdaad aan het denken over de wereld waarin we leven...Geniet van je bijzondere tijd en kom veilig vol verhalen en ervaringen terug...en ik weet zeker dat jij daar een onuitwisbare indruk achter zult laten.
grts nienke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
