Andrea

Tijdens de laatste uren van onze werkzaamheden in Tadjikistan hebben we een ontmoeting met Andrea, een duitse dame van begin 40, vloeiend en snel Engels en Tadjieks sprekend en een middel grote NGO (Not Government Organisation) leidend. Iemand, die door haar enthousiasme en grote kennis van het land onmiddellijk respect afdwingt. Het duurde vanwege haar volle agenda vier weken voor we elkaar konden treffen.
Haar organisatie heeft als missie: - “disabled children of any kind” thuis opvoeden! In dit land waar internaten “gewoon” en soms makkelijk zijn, een grote klus. Ze heeft om dit te kunnen realiseren een groot aantal vrijwilligers “in dienst”, het merendeel zijn jonge moeders met als beroep ergotherapeut, fysiotherapeut of maatschappelijk werkende; de meesten zijn al langdurig werkzaam voor de organisatie, evenals Andrea die ruim 10 jaar in Tadjikistan woont.
Haar credo is: handelen; rapporten van officiële organisaties zijn soms nuttig, maar zorgen er zelden voor dat het tot snelle actie komt. Een voorbeeld hiervan is de huidige polio-epidemie, de EU telt al weken het aantal getroffenen, maar zet nog steeds geen zorg in. Andrea ging enkele weken de bergen in ten N.O. van Dushanbe en trof daar in een middelgroot dorp 10 kinderen met polio aan, het officiële aantal van de EU zegt dat er 270 geïnfecteerde kinderen zijn in het hele land ondanks de recent gestarte inentingscampagne. Dit aantal van 10 kinderen, in slechts één dorp, logenstraft dit getal. Andrea is hier nuchter over, gaat direct aan de slag, heeft gesprekken met de ouders, de rest van de community en vooral de leraren van de schooltjes en motiveert allen om het kind thuis te houden.
Kleine projecten, die zij eveneens leidt om de dorpsbevolking selfsupporting te maken, zijn bijvoorbeeld:
- het verstrekken van pootaardappelen, de hele dorpgemeenschap eet hiervan en met de overgebleven aardappels kan worden gehandeld
- de wol van jaks (een soort berggeit met een lange nek) wordt verzameld door de bevolking en verwerkt tot kleden om er vervolgens kleren van te maken, voorheen werden de haren (wol) vergeten, als afval beschouwd.
Met haar besproken hoe de behoefte is aan rolstoelen voor kinderen en hoe dit eventueel om te zetten is in een bedrijfsplan. Door haar vele contacten op zowel ministeries als bij het Rode Kruis kent zij het klappen van de zweep, kan zij aan financiën en middelen komen en heeft zij ideeën over praktische uitvoering van een dergelijk plan.
Nieuwe vrijwilligers kunnen eventueel deels voor haar gaan werken, deels voor onze stichting, een nieuwe netwerklijn is geboren…