Studenten , “Korean Bakery", afscheid en vallei
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
25 Oktober 2015 | Tajikistan, Doesjanbe
Gister hebben de verpleegsters en artsen hun examen bij mij gedaan, d.w.z. een 14 tal multiple choice vragen beantwoorden, op zich niet echt moeilijk indien men goed had opgelet en vooral naar de vele aanvullende anekdotes had geluisterd. Iedereen was nerveus, giechelig en gespitst om het certificaat te halen, wat de beloning zou zijn van het volgen van de 12 trainingsmiddagen en uiteraard het doen van het examen. Het werd een drama, de oudste arts, een serieuze vrouw op leeftijd, die veel vroeg en wist tijdens de lessen, had één fout en slechts 4 andere jonge verpleegsters/artsen van de totaal 15 deelnemers haalden het certificaat. Ze smeekten me om een herkansing, die ik dan ook maar gelijk gegeven heb vanmiddag. Het resultaat was nog slechter, open vragen over hun hoofdonderwerp “Stroke” werden door slechts drie deelnemers goed beantwoord. Maar nu komt het, ondanks mijn milde beoordelingen, lag het aan de matige Tadjiekse vertaling van hun hand-outs, lag het aan de vraagstelling….kortom ik waande me 35 jaar terug, medestudenten die protest na protest aantekenden over elk tentamen. Een meisje, basisarts, een dame van de Pamiri-stam, werd opdringerig kwaad en begon vervolgens hartverscheurend te huilen toen ik niet toe gaf. Een andere Pamiri dame was niet op komen dagen, zij had zèker een onvoldoende gekregen, aangezien zij enkele lessen niet gevolgd had en waarschijnlijk voorvoelde het opnieuw niet te halen. De Pamiri’s vormen een grote en trotse bevolkingsgroep in het oosten van Tajikistan hoog in de bergen tegen de grens van China.
Ik moet jullie bekennen dat dit hele gedoe een voor mij schril contrast vormde met mijn eigenlijke werk met de kinderen eerder op de dag en de rest van de week. Hoe open en onbevangen zijn kinderen dan en hoe berekent zijn sommige volwassenen…
De “Korean Bakery & Coffee” is een leuk, nieuw en klein koffiehuis met heerlijke cappuccino en vele soorten broodjes en gebak, qua sfeer en prijzen een totaal ander concept dan het verderop gelegen Segafredo, het Italiaans aandoende restaurant met terras. In een kleine ruimte zoveel sfeer en producten aanbieden is knap en of deze Koreaanse mensen tot een keten behoren (in andere landen) of zelfstandig opereren weet ik niet, maar de cheese-, walnoten- en appelcake smaakten er niet minder om.
Het afscheid van enkele medewerkers in Chorbog was net als in mei warm, maar duurde kort omdat velen er niet waren. Met Nazira daarna op een bankje voor het rehab centre een korte evaluatie gedaan, waarin de verschillen van onze culturen nogal naar voren kwamen. De afspraak werd dat er in januari een aantal voorstellen èn werkroosters van hen zullen gaan komen, waar wij dan weer op gaan reageren. Een dialoog voeren is voor hen in dit verband nieuw en iets wat langzaam op gang lijkt te komen.
Onze boodschappen doen op de lokale markt is altijd een feestje samen met de vele om aandacht roepende plattelands vrouwen, ditmaal met bergen druiven uitgestald in teilen of gewoon op de grond, een kakofonie van kleuren en geuren…
Vandaag, zaterdag, een trip gemaakt met Sharof en een bevriende taxi-driver naar een natuurpark in de bergen ten oosten van Dushanbe. Over slechte wegen/paden hobbelend naar het uiteinde van een schitterende vallei, langs een woeste rivier met soms steile ravijnen kwamen we tenslotte in een dorp, waar we door de plaatselijke natuurpark wachters voor een eenvoudige lunch werden uitgenodigd. Walnoten van eigen bomen, druiven en zelf gebakken platte broodjes uit het dorp en tot slot plof, het nationale gerecht, een soort nassi met winterwortel, kikkererwten en kip (toch jammer dat we tijdelijk “vegetarisch” zijn).
Dit was mijn laatste verslag, maar ook deze periode was weer leerzaam en afwisselend in dit vriendelijke, dankbare en gastvrije land.
Ik moet jullie bekennen dat dit hele gedoe een voor mij schril contrast vormde met mijn eigenlijke werk met de kinderen eerder op de dag en de rest van de week. Hoe open en onbevangen zijn kinderen dan en hoe berekent zijn sommige volwassenen…
De “Korean Bakery & Coffee” is een leuk, nieuw en klein koffiehuis met heerlijke cappuccino en vele soorten broodjes en gebak, qua sfeer en prijzen een totaal ander concept dan het verderop gelegen Segafredo, het Italiaans aandoende restaurant met terras. In een kleine ruimte zoveel sfeer en producten aanbieden is knap en of deze Koreaanse mensen tot een keten behoren (in andere landen) of zelfstandig opereren weet ik niet, maar de cheese-, walnoten- en appelcake smaakten er niet minder om.
Het afscheid van enkele medewerkers in Chorbog was net als in mei warm, maar duurde kort omdat velen er niet waren. Met Nazira daarna op een bankje voor het rehab centre een korte evaluatie gedaan, waarin de verschillen van onze culturen nogal naar voren kwamen. De afspraak werd dat er in januari een aantal voorstellen èn werkroosters van hen zullen gaan komen, waar wij dan weer op gaan reageren. Een dialoog voeren is voor hen in dit verband nieuw en iets wat langzaam op gang lijkt te komen.
Onze boodschappen doen op de lokale markt is altijd een feestje samen met de vele om aandacht roepende plattelands vrouwen, ditmaal met bergen druiven uitgestald in teilen of gewoon op de grond, een kakofonie van kleuren en geuren…
Vandaag, zaterdag, een trip gemaakt met Sharof en een bevriende taxi-driver naar een natuurpark in de bergen ten oosten van Dushanbe. Over slechte wegen/paden hobbelend naar het uiteinde van een schitterende vallei, langs een woeste rivier met soms steile ravijnen kwamen we tenslotte in een dorp, waar we door de plaatselijke natuurpark wachters voor een eenvoudige lunch werden uitgenodigd. Walnoten van eigen bomen, druiven en zelf gebakken platte broodjes uit het dorp en tot slot plof, het nationale gerecht, een soort nassi met winterwortel, kikkererwten en kip (toch jammer dat we tijdelijk “vegetarisch” zijn).
Dit was mijn laatste verslag, maar ook deze periode was weer leerzaam en afwisselend in dit vriendelijke, dankbare en gastvrije land.
-
25 Oktober 2015 - 10:36
Johan Van Swedenn.swede:
Weer een fraai verslag, Mient...!
Goede reis naar huis. -
25 Oktober 2015 - 10:54
Ingrid:
Je hebt weer veel meegemaakt en alles wat je in huis hebt ingezet. Tijd om weer naar huis te komen. Fijn dat je ons het mee hebt laten beleven. Tot gauw en goede reis! -
25 Oktober 2015 - 11:40
Marian:
Hoy lieve Mient,
Als ex docent ben ik toch eigenlijk wel benieuwd of je voor de woede en tranen gezwicht bent???? Daar lees ik niets over.....
Ja volwassenen versus kinderen. Berekenend en open en onbevangen.. Zullen wij bejaarden dan toch maar weer als kinderen willen worden???
Ja Mient je laat de lezer wel achter met veel vragen, herkenning, gevoelens en dilemna's.
Heel goed... dus DANK JE WEL, en nogmaals GOEDE REIS TERUG!!!!
Liefs,
Marian -
27 Oktober 2015 - 20:54
Janneke En Rienk Roukema:
Hallo Mient,
Na zoveel inspanning om veel kennis over te brengen moet het voor jou wel een deceptie zijn om zo'n resultaat van de multiple choise te zien. Je veronderstelt mensen van goede wille, en m.i. zeker grotendeels geïnteresseerd. Je vraagt je af, hoe komt nu zoiets teleurstellends voor beide partijen.
We warenblij te lezen dat het gesprek door gaat. Dat betekent hopelijk een nieuwe opdracht, waarbij zeker jullie en hun patiëntjes gebaat zijn.
Fijn dat je weer thuis bent. We hopen elkaar binnenkort wel weer eens te zien.
Hartelijke groet van Janneke en Rienk Roukema
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
