Kisthe, het weeshuis en slotwoord
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
27 Mei 2010 | Nederland, Amersfoort
Kisthe, een centrum voor 0-6 jaar
Dit behandel- en kenniscentrum voor m.n. mentaal aangedane kinderen van 0 – 6 jaar is gehuisvest midden in Dushanbe. Het was voor mij überhaupt de eerste kennismaking met zulke jonge kinderen met zulke verschillende zware aandoeningen en daardoor heel indrukwekkend. Er komen vnl. poliklinische patientjes enkele dagdelen per week bij therapeuten van velerlei kunnen, ik kon me direct door hun goed georganiseerd overkomende team en hun zeer warme intenties, voorstellen dat dit een fantastisch centrum is.
Lola, een Tadjiekse dame van begin 30, is zich breed gaan scholen op het gebied van mentaal geretardeerde jonge kinderen, daartoe heeft ze diverse opleidingen in India gevolgd. Na de geboorte van haar eerste kind, dat autistisch bleek te zijn, heeft ze haar medicijnenstudie toch afgemaakt en gekozen voor het therapeutenschap. Na de geboorte van haar tweede kind, dat op jonge leeftijd een algehele sepsis kreeg en door te laat ingrijpen een heupkopnecrose opliep, was het voor haar helemaal duidelijk dat ze haar leven wilde inrichten rond de zorg van jonge kinderen.
Het centrum is zeer kindvriendelijk ingericht met hulp en gelden van de EU, ze moeten zich nu zelf bedruipen, maar krijgen nog wel wat sponsorgeld. Alles is schoon, methodisch opgeruimd en het straalt kortom professionaliteit uit, inclusief het office met computers, telefoons en orderkasten. Zeven therapeuten en acht hulpverleners/kok/ schoonmaaksters helpen ongeveer 40 kinderen.
Een voorbeeld:
- een jongetje van 4,5 jaar met ernstige algehele spasticiteit, veel convulsies, geen romp/hoofdbalans, met voortdurende verslikpneumonieën en ronkende ademhaling.
- hij weegt ondanks zijn leeftijd nog maar 7,5 kg, dit komt doordat hij als het slikken goed gaat, toch het voedsel weer opgeeft. Hij krijgt dus veel te weinig calorieën binnen. Na overleg met Joke heb ik geprobeerd de algehele zithouding, in een speciaal gemaakt houten stoeltje met hoofdfixatie, te verbeteren. Een kleiner lepeltje, enige sternale druk en een rechte nek bleken goed te werken, echter het geprakte ei was te zwaar voedsel voor hem, hij kreeg dit niet goed weg en was daardoor snel moe. Een neussonde wordt inmiddels overwogen, zulke kinderen (mentaal aangedaan) worden opgegeven door de artsen en je moet als centrum knokken om zo’n sonde voor elkaar te krijgen. In feite vond ik dit kind na enkele uren aandacht met de moeder en Lola, hoezeer zij zich ook hadden ingezet gedurende maanden, terminaal….
Het weeshuis
Een dependance van Kisthe heeft 80 zeer jonge wees- en verstoten kinderen ondergebracht. Ook dit centrum had veel vrouwen als verzorgster/therapeut in dienst, zij gaven de baby’s veel aandacht en de afdeling was prima toegerust. Als een moeder na de geboorte verlaten wordt door haar man, omdat deze het gehandicapte kind niet kan accepteren, ziet zij de zorg ook niet meer zitten en gebeurt het regelmatig dat de baby te vondeling wordt gelegd bij de poort van het centrum.
Slotwoord
Dit was mogelijk het laatste verhaal dat ik schreef over deze Tadjiekse periode. Het was een zéér afwisselende maand, met gigantisch veel indrukken, nogal wat emoties, veel voldoening, veel geleerd, een goede samenwerking met alle vrijwilligers, maar een matige samenwerking met de stichting. Wij hadden als fysiotherapeuten meer kunnen bereiken als er een beter begrip was geweest over de plek van fysiotherapie in relatie tot het toekomstbeeld van de kinderen/jongeren:
- hoe kunnen de kinderen, later als zij 18 jaar zijn, goed omgaan met hun beperkingen, een vaak ambachtelijk beroep beheersen om zodoende zo optimaal mogelijk in hun maatschappij te kunnen participeren!!
Mijn toekomstbeeld voor een mogelijk tweede verblijf in Tadjikistan is het uitwerken van een rolstoel-factory in samenwerking met Andrea en het Rode Kruis, als neventaken zou ik voor de projecten van Andrea en Kisthe willen werken.
Dit behandel- en kenniscentrum voor m.n. mentaal aangedane kinderen van 0 – 6 jaar is gehuisvest midden in Dushanbe. Het was voor mij überhaupt de eerste kennismaking met zulke jonge kinderen met zulke verschillende zware aandoeningen en daardoor heel indrukwekkend. Er komen vnl. poliklinische patientjes enkele dagdelen per week bij therapeuten van velerlei kunnen, ik kon me direct door hun goed georganiseerd overkomende team en hun zeer warme intenties, voorstellen dat dit een fantastisch centrum is.
Lola, een Tadjiekse dame van begin 30, is zich breed gaan scholen op het gebied van mentaal geretardeerde jonge kinderen, daartoe heeft ze diverse opleidingen in India gevolgd. Na de geboorte van haar eerste kind, dat autistisch bleek te zijn, heeft ze haar medicijnenstudie toch afgemaakt en gekozen voor het therapeutenschap. Na de geboorte van haar tweede kind, dat op jonge leeftijd een algehele sepsis kreeg en door te laat ingrijpen een heupkopnecrose opliep, was het voor haar helemaal duidelijk dat ze haar leven wilde inrichten rond de zorg van jonge kinderen.
Het centrum is zeer kindvriendelijk ingericht met hulp en gelden van de EU, ze moeten zich nu zelf bedruipen, maar krijgen nog wel wat sponsorgeld. Alles is schoon, methodisch opgeruimd en het straalt kortom professionaliteit uit, inclusief het office met computers, telefoons en orderkasten. Zeven therapeuten en acht hulpverleners/kok/ schoonmaaksters helpen ongeveer 40 kinderen.
Een voorbeeld:
- een jongetje van 4,5 jaar met ernstige algehele spasticiteit, veel convulsies, geen romp/hoofdbalans, met voortdurende verslikpneumonieën en ronkende ademhaling.
- hij weegt ondanks zijn leeftijd nog maar 7,5 kg, dit komt doordat hij als het slikken goed gaat, toch het voedsel weer opgeeft. Hij krijgt dus veel te weinig calorieën binnen. Na overleg met Joke heb ik geprobeerd de algehele zithouding, in een speciaal gemaakt houten stoeltje met hoofdfixatie, te verbeteren. Een kleiner lepeltje, enige sternale druk en een rechte nek bleken goed te werken, echter het geprakte ei was te zwaar voedsel voor hem, hij kreeg dit niet goed weg en was daardoor snel moe. Een neussonde wordt inmiddels overwogen, zulke kinderen (mentaal aangedaan) worden opgegeven door de artsen en je moet als centrum knokken om zo’n sonde voor elkaar te krijgen. In feite vond ik dit kind na enkele uren aandacht met de moeder en Lola, hoezeer zij zich ook hadden ingezet gedurende maanden, terminaal….
Het weeshuis
Een dependance van Kisthe heeft 80 zeer jonge wees- en verstoten kinderen ondergebracht. Ook dit centrum had veel vrouwen als verzorgster/therapeut in dienst, zij gaven de baby’s veel aandacht en de afdeling was prima toegerust. Als een moeder na de geboorte verlaten wordt door haar man, omdat deze het gehandicapte kind niet kan accepteren, ziet zij de zorg ook niet meer zitten en gebeurt het regelmatig dat de baby te vondeling wordt gelegd bij de poort van het centrum.
Slotwoord
Dit was mogelijk het laatste verhaal dat ik schreef over deze Tadjiekse periode. Het was een zéér afwisselende maand, met gigantisch veel indrukken, nogal wat emoties, veel voldoening, veel geleerd, een goede samenwerking met alle vrijwilligers, maar een matige samenwerking met de stichting. Wij hadden als fysiotherapeuten meer kunnen bereiken als er een beter begrip was geweest over de plek van fysiotherapie in relatie tot het toekomstbeeld van de kinderen/jongeren:
- hoe kunnen de kinderen, later als zij 18 jaar zijn, goed omgaan met hun beperkingen, een vaak ambachtelijk beroep beheersen om zodoende zo optimaal mogelijk in hun maatschappij te kunnen participeren!!
Mijn toekomstbeeld voor een mogelijk tweede verblijf in Tadjikistan is het uitwerken van een rolstoel-factory in samenwerking met Andrea en het Rode Kruis, als neventaken zou ik voor de projecten van Andrea en Kisthe willen werken.
-
27 Mei 2010 - 20:49
Mira:
Jeetje, wat een verhalen weer, voor later: veilig thuis, ik hoor je verhalen heel graag "live"een keer,
dikke kus,
wij drie -
28 Mei 2010 - 08:06
Edith R:
Ha Mient,
Je kunt wel op de vroegbehandeling gaan werken als je ooit nog eens terugkomt naar De Hoogstraat! Mooie verhalen!
Goede reis terug en geniet van het vervolg van je avonturen elders! -
28 Mei 2010 - 09:02
Hugo:
mient een fantastisch doorkijkje in een voor mij onbekende wereld. het is mooi om te zien hoe wij allemaal onze zaakjes met elkaar regelen, en wat een consequenties kan dat hebben!
bedankt voor je interesse in de mens en de gave het te kunnen overdragen; prachtige verhalen uit een goed hart.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
