Gezondheidszorg
Door: Mient
Blijf op de hoogte en volg Mient
13 Mei 2010 | Nederland, Amersfoort
Er zijn hier staatsziekenhuizen en particuliere klinieken.
Een staatsziekenhuis is een soort flat, lijkend op een bazar, waar familie in en uit loopt, ongeacht wat je hebt. Je eten wordt door je bezoek gebracht en je wordt ook door hen gewassen met water waarin bacteriën zitten, dus een bacterie meer of minder maakt blijkbaar niet uit. Dat wij ons wapenen door het kraanwater niet te drinken, het fruit af te wassen en na te spoelen met flessenwater en ook nog Pro Biotica slikken is natuurlijk een blijk van zwakte. De mensen in Tadjikistan zijn ongelooflijk sterk, maar ik moet er wel bij zeggen dat de gemiddelde leefverwachting iets boven de 60 jaar ligt….
In een staatsziekenhuis kom je terecht bij artsen, die afhankelijk van hun specialisme mogen opereren (orthopedie b.v.), maar geen spasmolitica mogen voorschrijven; daar heb je een vergunning voor nodig en die hebben de neurologen weer. Samenwerken tussen specialismen wordt niet gedaan, dus in ongunstige scenario’s ga je van de ene uitbehandelde specialist naar de volgende en ben je dus lang onderweg. Verzekeringen zijn er wel, maar is voor een zeer kleine groep te betalen, het is dus vaak boter bij de vis.
Afspraken en logistiek zijn onbekende begrippen. Je komt binnen, veel gepraat, strookjes-administratie en lang wachten.
Sinds enkele weken heerst er opnieuw polio, er zijn 270 “gevallen” bekend, ondanks de vaccinatiecampagne ertegen. Er zijn duizenden mensen (op straat te herkennen), die de gevolgen van polio met zich mee dragen en er komen er dus nog steeds bij.
Een particuliere kliniek is een naar onze maatstaven normaal ziekenhuis met kraakheldere entree en zalen, ook hier is er weinig logistiek, de mensen staan in rijen te wachten vlak voor de deur van de specialist. Dit geeft uiteraard vaak de nodige onrust en willekeur. De specialist koopt hier zijn toko en huurt de ruimtes/bedden. Net als in de staatsziekenhuizen is het boter bij de vis. Een moeilijke correctie van een poliobeen (spiertransposities) kost, om jullie een idee te geven, 200 dollar tot 250 euro. Bij ons denk ik minstens het tienvoudige.
Samenwerking gebeurt niet qua specialismen onderling, eenvoudigweg omdat er in de meeste klinieken maar één specialisme is. De Russische orthopedische chirurg waar onze stichting mee samenwerkt, is een groot voorstander van fysiotherapie en is een zeer sociaal man. Hij opereert kinderen van het internaat vaak met voorrang en is een betrokken man. Als een operatie te risicovol is of te complex, gaat dit kind naar Nederland om daar onderzocht c.q. geopereerd te worden. Hij werkte eerst in een staatsziekenhuis, maar moest daar onverwacht weg, omdat er iemand was, die meer voor die plek wilde betalen…
Met ingang van morgen gaan Jeanet en ik voor hem werken. We krijgen een praktijkruimte van 4 bij 5 mtr. met een onderzoektafel, een burootje/stoel en wastafel.
We mogen er de poliklinische kinderen die we tot die tijd in het study-home deden ook behandelen, dit is n.l. wat comfortabeler dan op de grond in een druk in- en uitlopende jongenskamer. We kunnen zelf bepalen welke patiënten we van hem behandelen en we naar beneden laten komen of welke we op de zalen zien. We krijgen een algemeen arts/tolk voor de anders moeilijke communicatie.
Jullie zien dat deze gezondheidszorg nog erg in de kinderschoenen staat, maar iedereen wil zeker beter en wil er ook hard voor werken.
Mient
Een staatsziekenhuis is een soort flat, lijkend op een bazar, waar familie in en uit loopt, ongeacht wat je hebt. Je eten wordt door je bezoek gebracht en je wordt ook door hen gewassen met water waarin bacteriën zitten, dus een bacterie meer of minder maakt blijkbaar niet uit. Dat wij ons wapenen door het kraanwater niet te drinken, het fruit af te wassen en na te spoelen met flessenwater en ook nog Pro Biotica slikken is natuurlijk een blijk van zwakte. De mensen in Tadjikistan zijn ongelooflijk sterk, maar ik moet er wel bij zeggen dat de gemiddelde leefverwachting iets boven de 60 jaar ligt….
In een staatsziekenhuis kom je terecht bij artsen, die afhankelijk van hun specialisme mogen opereren (orthopedie b.v.), maar geen spasmolitica mogen voorschrijven; daar heb je een vergunning voor nodig en die hebben de neurologen weer. Samenwerken tussen specialismen wordt niet gedaan, dus in ongunstige scenario’s ga je van de ene uitbehandelde specialist naar de volgende en ben je dus lang onderweg. Verzekeringen zijn er wel, maar is voor een zeer kleine groep te betalen, het is dus vaak boter bij de vis.
Afspraken en logistiek zijn onbekende begrippen. Je komt binnen, veel gepraat, strookjes-administratie en lang wachten.
Sinds enkele weken heerst er opnieuw polio, er zijn 270 “gevallen” bekend, ondanks de vaccinatiecampagne ertegen. Er zijn duizenden mensen (op straat te herkennen), die de gevolgen van polio met zich mee dragen en er komen er dus nog steeds bij.
Een particuliere kliniek is een naar onze maatstaven normaal ziekenhuis met kraakheldere entree en zalen, ook hier is er weinig logistiek, de mensen staan in rijen te wachten vlak voor de deur van de specialist. Dit geeft uiteraard vaak de nodige onrust en willekeur. De specialist koopt hier zijn toko en huurt de ruimtes/bedden. Net als in de staatsziekenhuizen is het boter bij de vis. Een moeilijke correctie van een poliobeen (spiertransposities) kost, om jullie een idee te geven, 200 dollar tot 250 euro. Bij ons denk ik minstens het tienvoudige.
Samenwerking gebeurt niet qua specialismen onderling, eenvoudigweg omdat er in de meeste klinieken maar één specialisme is. De Russische orthopedische chirurg waar onze stichting mee samenwerkt, is een groot voorstander van fysiotherapie en is een zeer sociaal man. Hij opereert kinderen van het internaat vaak met voorrang en is een betrokken man. Als een operatie te risicovol is of te complex, gaat dit kind naar Nederland om daar onderzocht c.q. geopereerd te worden. Hij werkte eerst in een staatsziekenhuis, maar moest daar onverwacht weg, omdat er iemand was, die meer voor die plek wilde betalen…
Met ingang van morgen gaan Jeanet en ik voor hem werken. We krijgen een praktijkruimte van 4 bij 5 mtr. met een onderzoektafel, een burootje/stoel en wastafel.
We mogen er de poliklinische kinderen die we tot die tijd in het study-home deden ook behandelen, dit is n.l. wat comfortabeler dan op de grond in een druk in- en uitlopende jongenskamer. We kunnen zelf bepalen welke patiënten we van hem behandelen en we naar beneden laten komen of welke we op de zalen zien. We krijgen een algemeen arts/tolk voor de anders moeilijke communicatie.
Jullie zien dat deze gezondheidszorg nog erg in de kinderschoenen staat, maar iedereen wil zeker beter en wil er ook hard voor werken.
Mient
-
13 Mei 2010 - 10:52
Piet:
Oh Mient, wat hebben we het in Nederland toch goed voor elkaar en voor iedereen die in ons land over de gezondheidszorg klaagt, is het voor de beeldvorming nuttig om eens verder te kijken dan hun neus lang is. Succes en de groeten aan Jeanet. Oh ja de komende week ben ik fietsen in de Champagne streek en ik besef wat een voorrecht het is om in Nederland een handicap te hebben. -
13 Mei 2010 - 11:12
Mariska:
Net voordat ik je verslag van vandaag las, had ik eerst mijn plantjes schoon drinkwater uit NL kraan gegeven. Tja dat geeft te denken als je dit dan weer leest. ook de discussies in ons land over het nut van inentingsprogramma's, ons verdere gezeur over alles wat we niet perfect vinden... die mensen daar kunnen ons nog wel wat leren via je verhalen. we zitten er hier riant bij. Nou, werk ze nog de komende 2 weken...
ik zie je op onze einde schooljaar borrel! als je weer terug bent in deze zeer andere wereld. -
13 Mei 2010 - 12:20
Judith:
Beste Mient!
De hartelijke groetjes uit Utrecht, zo'n één straat achter de Hoogstraat! Ik heb na de overgangsperiode Tajikistan-Nederland eindelijk even de tijd gevonden je verhalen te lezen en ik vind ze prachtig, gevat, realistisch en ze omschrijven heel goed wat wij/jullie zoals hebben meegemaakt.
Dus dank daarvoor en top dat je nog steeds volhoudt! Wat super ook dat jullie nu je eigen tafel hebben bij dokter Jaffar! Jullie doen echt geweldig werk, ga zo door! Doe aub de hartelijke groetjes aan Janet (of is die alweer naar huis?), Christiana, Marcel en natuurlijk Anna en alle anderen!
Groetjes!
Judith -
13 Mei 2010 - 14:25
José Van Nunspeet:
Leuk om het allemaal van je te lezen. Herkenbare zaken ( rijen in het ziekenhuis) Zondag vertrek ik naar Sri lanka, ik moest je nog de groeten doen van Dulan. Die is vandaag weer teruggegaan naar Sri lanka. Ook de harteleijke gr. van ted , liefs José -
13 Mei 2010 - 14:26
José:
Heb je al wat aan de waterfilters die je meegenomen hebt? Dat vergat ik nog te vragen, liefs José -
13 Mei 2010 - 15:45
Elly:
Hallo Mient
nou ik lees je verslag elke keer weer maar wat een armoe he en wij maar klagen nou hoop dat je het nog wel naar je zin hebt en tot het volgende verslag maar weer groetjes elly
p.s we missen wel steeds 1 euro in de kas want er worden 2 soepjes minder verkocht ahahahahahha -
13 Mei 2010 - 16:36
Ingrid Walter:
Hoi Mient, echt leuk om op deze manier mee te kunnen leven/lezen met jou belevenissen daar. Het lijkt me zeer intensief, maar heerlijk om een bijdrage te kunnen leveren op een plek waar het nodig is en zo goed ontvangen wordt. Ik kijk uit naar je volgende verslag. -
14 Mei 2010 - 07:55
Ine Van Geel:
Lieve Mient, ik lees de verslagen met veel interesse en ben onder de indruk. Ik wist wel iets van de omstandigheden maar ik heb zitten zoeken naar woorden....indrukwekkend en vreselijk, maar ook inspirerend en fantastisch...ik heb dan ook het idee dat je constant tussen deze twee dingen)emoties) in zit. Het is eigenlijk erg dat dit nog bestaat maar fantastisch de gastvrijheid en de opgewektheid en de dankbaarheid.
Je gaat ongetwijfeld anders tegen je beroep aankijken, en dat dat nog kan he op deze leeftijd.
Liefs Ine -
16 Mei 2010 - 07:10
Ine Riddersma:
Meindert, dit werk moet ongelooflijk veel voldoening geven lijkt mij. Ik heb heel veel bewondering voor jullie inzet daar.
Je zus Ine. -
19 Mei 2010 - 09:39
Joke Van Dam:
Hoi Mient,
Bedankt voor je verslagen, het zet ons weer met beide (gelukkig gezonde) benen op de grond. Het doet mij denken aan de lemen hutjes die ik in de binnenlanden van Suriname heb gezien. En fijn dat jullie nu wat comfortabeler de kinderen kunnen behandelen. Succes, Joke van Dam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
